ΟΥΩΛΝΤΕΝ

Όταν έγραφα τις σελίδες που ακολουθούν, ή τουλάχιστον τις περισσότερες απ' αυτές, ζούσα μόνος στα δάση, ένα μίλι μακριά από κάθε κατοικημένο τόπο, σ' ένα σπίτι που είχα χτίσει μοναχός μου, στην όχθη της λίμνης Ουώλντεν, στην Κόνκορντ της Μασσαχουσέτης. Κέρδιζα τη ζωή μου με τη δουλειά των χεριών μου μόνο. Έζησα εκεί δυο χρόνια και δυο μήνες. Τώρα κατοικώ και πάλι σε πολιτισμένο μέρος. Δε θα μιλούσα για τα ατομικά μου ζητήματα στους αναγνώστες με τόσες λεπτομέρειες. Μα οι συμπολίτες μου ασχολήθηκαν πολύ με τον τρόπο ζωής μου. Ένας άλλος ίσως θα το έλεγε αυτό αναίδεια, εμένα όμως μου φαίνεται πολύ λογικό και φυσικό, γιατί οι συνθήκες που έζησα ήταν ασυνήθιστες. Μερικοί ρωτούσαν τι έβρισκα να τρώγω, άλλοι αν ένιωθα μοναξιά, αν φοβόμουνα, και άλλα παρόμοια. Άλλοι είχανε την περιέργεια να μάθουνε τι μέρος από το εισόδημά μου έδινα για φιλανθρωπικούς σκοπούς, και άλλοι, φτωχοί οικογενειάρχες αυτοί, πόσα άπορα παιδιά συντηρούσα. Λοιπόν, ζητώ συγνώμη από τους αναγνώστες μου που δεν έχουνε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το άτομό μου, αν απαντήσω σε μερικές απ' αυτές τις ερωτήσεις με τούτο το βιβλίο. Στα περισσότερα βιβλία, ο συγγραφέας δε γράφει στο πρώτο πρόσωπο. Εγώ όμως θα μιλήσω στο βιβλίο μου τούτο στο πρώτο πρόσωπο. 'Αλλωστε, ας μην ξεχνούμε πως πάντα στο πρώτο πρόσωπο μιλάει, και όταν ο συγγραφέας μεταχειρίζεται το δεύτερο ή το τρίτο. Δε θα μιλούσα για τον εαυτό μου αν μπορούσα να πω για κάποιον άλλον που να τον ξέρω τόσο καλά, όσο τον ευατό μου.