Βρέχει φως

Κάποιος που τον ξέχασε ο χρόνος παραμιλάει ακόμα τον ανεκπλήρωτο έρωτά του -υπάρχει αληθινός έρωτας που να εκπληρώθηκε ποτέ;- για μια γυναίκα. Όμορφη γυναίκα και ποιήτρια -συνδυάζονται αυτά; Το όνομά της Μαρία Πολυδούρη. Πάντα ανάμεσά τους ήταν ένας Άλλος. Κι όλα αυτά στη δεκαετία του '20 -μια δραματική εποχή. Το τότε και το τώρα. Η μετριότητα σ' όλες τις εποχές είναι αμείλικτη με ό,τι προεξέχει. «Μαρία;» Δεν πήρα απάντηση. Σηκώθηκα, πλησίασα το κρεβάτι της στις μύτες των ποδιών. Τα μάτια της κλειστά. Είχε κουλουριαστεί κάτω από τα σκεπάσματα μ' εκείνη την ευλυγισία που πετυχαίνουν κάποιες γυναίκες και όλες οι γάτες. Έσκυψα από πάνω της. Κράτησα την αναπνοή μου, για ν' ακούσω τη δική της. Τα πλευρά της κινούνταν ελαφρά και ρυθμικά. Κοιμόταν; Δεν κοιμόταν; Τράβηξα απαλά το σεντόνι και τη σκέπασα ώς τους ώμους. Γύρισα στο κρεβάτι μου, ξανά στις μύτες.