Απόντος του παραλήπτου

«Πόσο νομίζεις ότι ξέρουμε τους άλλους; Με ποιον τρόπο τους μαθαίνουμε; Ποιο μέρος του εαυτού τους μας είναι προσιτό; Ελάχιστο, θαρρώ κι αυτό γιατί επιλέγουμε το κομμάτι τους εκείνο, με το οποίο μάλλον τους εαυτούς μας γνωρίζουμε, μετατρέποντας τους γύρω μας σε κάτοπτρα χρηστικά και μάλιστα χρηστικά των συναισθημάτων μας μόνον έτσι υπάρχουμε: καταχραστές των αγαπημένων μας, αφού εις βάρος τους διαπράττουμε την εχθρικότατη πράξη της αγάπης».

Ποιητική πεζογραφία ή, ίσως, πεζότροπη ποίηση, το Απόντος του παραλήπτου ψηλαφεί τα αισθήματα που αιωρούνται αναπάντητα στο μύθο του ρευστού χώρου και του δύσκαμπτου χρόνου.

Η Νίκη Χατζηδημητρίου τελικά δεν γράφει. Κι ό,τι φαίνεται εκ πρώτης όψεως γραμμένο, είναι τόσο απατηλό όσο και ο απών παραλήπτης. Γιατί ο χρόνος και η μνήμη του δεν γράφονται παρά μόνον γράφουν τα διάφανα γράμματά τους στη σκληρή μνήμη μας. Γράμματα που, πριν καν γραφτούν, υπάρχουν υπάρχουν στη μνήμη και στην απουσία που την τροφοδοτεί: στη σκληρή μνήμη του κόσμου.