Ο υπνοβάτης

Ο Θεός ήταν κουρασμένος... Έβλεπε τη γη του και πώς είχε καταντήσει... Οι άνθρωποι τον είχαν προδώσει. Αποφασίζει, λοιπόν, να στείλει στη γη ένα Θεό καινούργιο, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή τους, το Θεό που θα τους άξιζε. Έσκυψε τότε στη γη κι έκανε εμετό. Πάνω σ' ένα ελληνικό νησί. Το ελληνικό νησί, μικρόκοσμος της σημερινής Ελλάδας και γενικότερα του σύγχρονου πολιτισμού, ένας πύργος της Βαβέλ, όπου οι γλώσσες, οι ανθρώπινες σχέσεις, τα φύλα συγχέονται. Ο Μανόλης, ο νέος Μεσσίας, περνάει σ' αυτό το χώρο σαν υπνοβάτης, αγνοώντας μέχρι τέλους τη θεϊκή του φύση. Σαν υπνοβάτες, εξάλλου, περνούν και όλα τα άλλα πρόσωπα. Μία απεικόνιση του διαλυμένου κόσμου μας, αιχμηρή και απεγνωσμένα κωμική, όμως γεμάτη συμπόνια.

Όταν κυκλοφόρησε ο Υπνοβάτης στο Παρίσι, ο Jerome Charyn τελείωνε ένα μεγάλο άρθρο του στη Monde (το Νοέμβριο του 1987) μ' αυτά τα λόγια: "Η Μαργαρίτα Καραπάνου μας οδηγεί στο λαβύρινθο όπου ζει ο Θεός. Πρέπει κανείς να τη διαβάζει όπως διαβάζει τον Rimbaud και τον Blake, όπως κοιτάζει την απόλυτη ομορφιά μέσα στα μάτια ενός τίγρη. Οι θύτες είναι πολύ πιο τρυφεροί από τους φίλους που μας περιστοιχίζουν. Κι αυτή η επιμονή της Μαργαρίτας Καραπάνου να σκίσει τα καθημερινά μας ρούχα και όλες τις γελοίες μάσκες την κάνει μία εκπληκτική συγγραφέα".