Θρησκεία

Η «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος» περάτωσε τις εργασίες της και παρεπέμφθη στην ζωή της Εκκλησίας και την ιστορία της, όπου και θα κριθή. Η ιστορία θα της δώση και την πραγματική της ονομασία, γιατί γνωρίζουμε ότι μερικές Σύνοδοι, ενώ χαρακτηρίσθηκαν ως Οικουμενικές, απορρίφθηκαν από άλλες μεταγενέστερες Συνόδους, καθώς επίσης άλλες Σύνοδοι, ενώ συγκλήθηκαν ως Τοπικές, απέκτησαν οικουμενικό κύρος. Αυτό οφείλεται στις αποφάσεις τις οποίες έλαβαν και στην αποδοχή τους ή μη από το πλήρωμα της Εκκλησίας.Γενικά, τις Συνόδους τις κρίνουν όσοι έχουν φωτισμένο νου και θεοπτική εμπειρία, επειδή αυτοί αποτελούν την εγρηγορούσα συνείδηση της Εκκλησίας, ως έχοντες «νουν Χριστού» (Α' Κορ. β', 16), έχουν «δογματική συνείδηση».Μπορεί μερικοί να ειρωνεύωνται τα περί καθάρσεως, φωτισμού και θεώσεως, αλλά στην πραγματικότητα αυτή είναι η βάση της ορθοδόξου ζωής, όπως αναλύει θεόπνευστα ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στο κείμενο «Περί εκκλησιαστικής Ιεραρχίας» και επισημαίνουν όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας.Επ..

Μια μάνα καταπληκτική ηρωίδα και Αγία Μητρομάρτυς...

Η μεγάλη Βυζαντινή Τέχνη":Το μεσαιωνικό καλλιτεχνικό έργο στην Ευρώπη κυριαρχείται από ένα γεγονός χωρίς προηγούμενο: το αδιαφιλονίκητο κύρος και την αναμφισβήτητη ανωτερότητα των έργων μιας και μοναδικής εστίας τέχνης, της Βυζαντινής εστίας, και ιδιαίτερα της Κωνσταντινουπόλεως, όπου αναζήτησαν τα πρότυπά τους όλες οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και εν μέρει της Δυτικής. Η Κωνσταντινούπολη, πάνω στο Βόσπορο, ήταν η αναμφισβήτητη πρωτεύουσα της τέχνης στην Ευρώπη σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Εκεί είναι που, μετά την εικονοκλαστική κρίση -που τελείωσε το 843- η πολιτική και οικονομική πρόοδος επέτρεψε μια σημαντική πολιτιστική άνθηση, εκφραζόμενη με μια εξέλιξη των πιο εκλεπτυσμένων μορφών της τέχνης. Μετά την άνοδο των Μακεδόνων αυτοκρατόρων, δημιουργήθηκε μια αξιόλογη αρχιτεκτονική. Από τότε χρονολογούνται τα μωσαϊκά και οι τοιχογραφίες που χρησίμευσαν ως πρότυπα πολλών τοιχογραφιών στους επόμενους αιώνες. Άνθησε και γενικεύτηκε η τέχνη του εικονογραφημένου βιβλίου που διήρκεσε μ..

..

..

Προσευχές των Πατέρων της Εκκλησίας μας για διάφορες περιστάσεις και καταστάσεις...

Η Αγνή, κόρη του Λουδοβίκου Ζ΄της Γαλλίας, ήρθε στο σπαρασσόμενο Βυζάντιο το 1179, σε ηλικία μόλις οκτώ ετών, προκειμένου να αρραβωνιαστεί τον δωδεκάχρονο διάδοχο του θρόνου Αλέξιο, τον οποίο δηλητηρίασε το 1182 ο Ανδρόνικος Κομνηνός. Η μοίρα της Αγνής συνδέθηκε έκτοτε με εκείνη του κατά πενήντα χρόνια μεγαλύτερού της Ανδρόνικού Κομνηνού, ενός άντρα όμορφου και ικανότατου, αλλά ταυτόχρονα ανήθικου και αδίστακτου. Προτού ανατραπεί, ο τελευταίος των Κομνηνών προσπάθησε να δραπετεύσει από την Κωνσταντινούπολη μαζί της, αλλά συνελήφθη.Παρά το μένος των αντιπάλων του εναντίον του, η Αγνή γλίτωσε, ίσως λόγω της νεαρής ηλικίας της. Μία δεκαετία αργότερα, η Γαλλίδα πριγκίπισσα ήταν ερωμένη του Θεόδωρου Βρανά, ενός σημαντικού στρατηγού, με τον οποίο παντρεύτηκε μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους (1204)...

Τα κείμενα, που περιλαμβάνονται σ' αυτό το τομίδιο, χαρακτηρίζονται -και είναι- αγωνιστικά. Με την Χάρη του Θεού απαντούν σε συγκεκριμένες προκλήσεις της εσχατολογικής εποχής μας, όπου απειλείται η Πίστη μας, ως κανόνας ζωής, και νοθεύεται το ορθοδοξοπατερικό ήθος. Σήμερα κατ' εξοχήν γίνεται κατανοητός ο λόγος του Αποστόλου Παύλου, όταν έγραφε στους Κορινθίους: "ουαί μοι έστιν, εάν μη ευαγγελίζωμαι" (Α' Κορ. 9, 16). Η προσφορά του Ευαγγελίου σε ένα κόσμο, που παραπαίει, όσο ποτέ άλλοτε, και βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπος με τον θάνατο, και τον σωματικό αλλά κυρίως τον πνευματικό, που γίνεται αιώνιος, είναι αδήριτη ανάγκη...

Καρπός ευλογημένος του ιεραποστολικού ζήλου των εκδόσεων "Ορθόδοξος Κυψέλη" είναι και η παρούσα έκδοση. Θεωρώ δε ιδιαίτερη ευλογία την αδελφική αγάπη, που ο αγαπητός εν Χριστώ αδελφός κ. Στυλιανός Κεμεντζετζίδης και οι φίλτατοι Υιοί του δείχνουν προς την ταπεινότητά μου επί πολλά ήδη έτη. Ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, ο μόνος "Αρχηγός" (Εβρ. 12,2) της Πίστεως και του αγώνος μας, συγχρόνισε τα αγωνιστικά βήματά μας, ώστε να συναντηθούμε κάποια στιγμή, και έκτοτε, με την Χάρη Του, να συμπορευόμεθα σε μια κοινή προσπάθεια για την στήριξη και προβολή της ορθοδοξοπατερικής παραδόσεως, που μόνη μπορεί να οδηγήσει στον Ένα και Αληθινό Σωτήρα, τον Χριστό της Ορθοδόξου Εκκλησίας.Τα θέματα αυτού του βιβλίου, κατά την μέχρι σήμερα πρακτική του συντάκτου τους, ασχολούνται με επίκαιρα προβλήματα και αποσκοπούν στην ενίσχυση των προσφιλών αναγνωστών στον κοινό μας αγώνα, που διεξάγεται -κρίμασιν οις οίδε Κύριος- στην εσχατολογική όντως περίοδο της οικουμενιστικής υστερίας. [...] ..

..

Ο Αλέξιος Α΄, ιδρυτής της δυναστείας των Κομνηνών, στα περίπου σαράντα χρόνια που κυβέρνησε την αυτοκρατορία (1081-1118), πέτυχε να τη σώσει από το χείλος του γκρεμού και να την παλινορθώσει, μέσα σε συνθήκες εξαιρετικά αντίξοες. Από το παρηκμασμένο, χρεοκοπημένο και σπαρασσόμενο Βυζάντιο της δεκαετίας του 1070, ο Αλέξιος Α΄κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα κράτος αξιόμαχο και υπολογίσιμο.Την ιστορία του προικισμένου αυτοκράτορα, που διέθετε στρατιωτικό ταλέντο, πολιτική αντίληψη και σπάνιες διπλωματικές ικανότητες, κατέγραψε λεπτομερώς σε ένα συναρπαστικό αφήγημα η κόρη του, Άννα Κομνηνή...

..

..

..

Δεν μπορεί κανείς να αισθάνεται άνετα παρακολουθώντας την πορεία του σημερινού ανθρώπου και δή του ορθοδόξου χριστιανού. Δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος από την εικόνα που παρουσιάζει η εκκλησιαστική και πολιτική μας ζωή. Δεν μπορεί να ησυχάζει με το θέαμα της κοινωνικής και ηθικής συμπεριφοράς του σημερινού ανθρώπου. Δεν μπορεί να ησυχάζει καθώς βλέπει την αλλοτρίωση που έχει συντελεσθή σε όλα τα επίπεδη της εθνικοθρησκευτικής μας παραδόσεως, την παρέκκληση της πολιτισμικής μας πορείας και την απώλεια της αυτοσυνειδησίας μας ως φορέων και συνεχιστών μιας μοναδικής εθνικής και χριστιανικής ζωής.....

Το βιβλίο αυτό με τον τίτλο "Εκκλησία και κόσμος, θέματα πνευματικού και κοινωνικού προβληματισμού", είναι ένα δείγμα της θεολογικής μου δουλειάς, που έκανα κατά τα τελευταία χρόνια από το βήμα διαφόρων αιθουσών της πρωτεύουσας και των γύρω περιοχών. Βέβαια υπήρξε μια μεγάλη σειρά ομιλιών, διαλέξεων και εισηγήσεων, που τελικά συγκεντρώθηκε, πάνω σε πολλά και ποικίλα θέματα αυτής της θεολογικής προσφοράς, έξω από το καθαρά διδακτικό και συγγραφικό μου έργο, αλλ' εδώ σταχυολογήθηκαν μερικές μόνο αντιπροσωπευτικές ομιλίες που σχετίζονται με το γενικότερο θέμα της κοινωνικής μαρτυρίας της ορθόδοξης πνευματικότητας. Και αυτό, γιατί πάντοτε υποκρύπτεται στους θρησκευτικούς κυρίως ανθρώπους μια ενδόμυχη τάση ριζικής διάζευξης των δύο αυτών γεγονότων, του πνευματικού και του κοινωνικού στοιχείου στη ζωή. Θελήσαμε δε να δείξουμε, πως είναι δυνατή μια σύζευξη και των δυο, χωρίς να υπάρχει απαραίτητα και ο κίνδυνος εκκοσμίκευσης της πνευματικής ζωής ή δημιουργίας μέσα στη Θεολογία και στην Εκκλησ..