Τέχνες/ Μουσική/ Κινηματογράφος

Οι Δοκιμές του Γεώργιου Σεφέρη...

«Δεν μπορούσα να χρωστάω όσο ζούσα και μου είναι αδύνατο να χρωστάω τώρα. Θέλω να μιλήσω».Και η Έλλη Λαμπέτη ξεκαθαρίζει τους «λογαριασμούς» της, ανιχνεύοντας τ αποτυπώματα των βημάτων της και ξετυλίγοντας το κουβάρι 57 χρόνων ζωής.Σε μια συγκλονιστική αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, λιτή, γήινη, ανθρώπινη κι όπως πάντα μοναδική, η Έλλη Λαμπέτη στέκεται στο προσκήνιο και παίζει τον τελευταίο και πιο ρεαλιστικό ρόλο της. Άλλοτε με χιούμορ κι άλλοτε με θλίψη, εξομολογείται τις αγάπες και τα πάθη της, τους έρωτες και τα όνειρά της ανασκαλεύει τις μνήμες των παιδικών χρόνων της, αποκαλύπτει τις κρυφές στιγμές της, κρίνει ανθρώπους και καταστάσεις, αναλύει τις αγωνίες της, χαίρεται, διαμαρτύρεται, φλυαρεί...Αναμφισβήτητα, η φωνή της μεγάλης Λαμπέτη, σ'αυτή τη μνημειώδη Τελευταία Παράστασή της, θα συγκινήσει τόσο εκείνους που τη γνώρισαν από κοντά όσο κι αυτούς που μπόρεσαν να την απολαύσουν στη σκηνή μόνο. Οι εκμυστηρεύσεις της -μάθημα για τους επαγγελματίες του θεάτρου και της ζωής- καταγράφηκαν..

«... Η σειρά, λοιπόν, αυτών των ανθρώπων είναι ο Σολωμός. Είναι ο ιδιότυπος και διαμαρτυρόμενος, ψυχρός έξωθεν και θερμός έσωθεν, Κάλβος. Είναι ο Παπαδιαμάντης, γαλήνιος και ηφαιστειώδης, ουρανοβάμων και εν νεφέλαις, και όμως, με δυο φράσεις του τρομερά πραγματιστής. Δυο λέξεις του μονάχα, σε ένα διήγημα που νομίζεις ότι μιλάει για γριές της παιδικής του ηλικίας, σου δίνουν να καταλάβεις την τραγική πραγματικότητα της Ελλάδος όσο δεν σ" την δώσανε καντάρια κοινωνικά μυθιστορήματα. Ύστερα έρχεται ο Καβάφης, άλλος άνθρωπος πνευματικός, ο οποίος ξεπερνά τον επαγγελματισμό του πνεύματος. Και όλοι αυτοί, χωρίς να έχουν ακούσει ποτέ το μεγάλο ρητό του Σεζάν, κάνουν "κλασικισμό εκ του φυσικού"...»..

..