Ιστορία

Με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Δημοκρατία της Τουρκίας αποτελούσε πλέον ένα κράτος που ορματιζόταν μια καλύτερη εποχή για τον λαό του και επεδιώκε να αντιπροσωπεύσει την ουσία της σύγχρονης πολιτικής κατά τον 20ο αιώνα. Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ο πρώτος πρόεδρος της χώρας, ήταν ο άνθρωπος ο οποίος ενέπνευσε αλλά και εμπνεύστηκε αυτή τη ριζική αναμόρφωση. Μέχρι τον θάνατό του, το 1938, συγκρίθηκε συχνά με πολλούς σημαντικούς ηγέτες της μεσοπολεμικής περιόδου. Εκτός των συνόρων της Τουρκίας, το όνομά του αποτελούσε συνώνυμο της τολμηρής ηγεσίας και των φιλόδοξων μεταρρυθμίσεων. Η φήμη του ως προοδευτικού και ριζοσπάστη πολιτικού ενισχύθηκε από το ήδη καθιερωμένο κύρος του ως σπουδαίου στρατηγού και πολεμικού ήρωα της Τουρκίας. Ωστόσο, υπάρχουν πτυχές της ηγεσίας του που μετριάζουν αυτόν τον θαυμασμό. Η αναγνώριση και η φήμη συνοδοιπορούν συχνά με την άποψη ότι ήταν ένας δικτάτορας με ελάχιστη ανεκτικότητα προς τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Η αδυναμία του Ατατούρκ να συμβιβαστ..

Γνωρίστε την αρχαία Αθήνα, ζώντας για είκοσι τέσσερις ώρες μαζί με τους κατοίκους της και παρακολουθώντας στενά την καθημερινότητά τους. Ένας δούλος στα μεταλλεία, ένας στόλαρχος, μια απλή σύζυγος, ένας οπλίτης, μια εταίρα κι ένας λαθρέμπορος σύκων: όλοι αυτοί είναι οι ξεχωριστοί της κάτοικοι που ζωντανεύουν γλαφυρά για χάρη μας τη ζωή σ’ αυτή την αρχαία πόλη-κράτος...

Σ' αυτό το επίμαχο και μνημειώδες βιβλίο -σαφώς το πιο σημαντικό του- ο Χένρι Κίσιτζερ διασαφηνίζει τι ακριβώς είναι η διπλωματία. Μετακινούμενος από μια περιεκτική γενική επισκόπηση της δικής του ερμηνείας της ιστορίας προς τις προσωπικές αφηγήσεις των διαπραγματεύσεων που διεξήγαγε με τις παγκόσμιους ηγέτες, ο Κίσιντζερ περιγράφει τους τρόπους με τους οποίους η τέχνη της διπλωματιας και η ισορροπία των δυνάμεων έχουν δημιουργήσει τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε και δείχνει πως οι Αμερικανοί, προστατευμένοι από το μέγεθος της χώρας τους και την απομόνωσή της, καθώς και εξαιτίας του ιδεαλισμού και της δυσπιστίας έναντι του Παλιού Κόσμου, επιδίωξαν να διαμορφώσουν ένα μοναδικό είδος εξωτερικής πολιτικής βασισμένης στο πώς θα ήθελαν να είναι ο κόσμος και όχι στο πώς πραγματικά είναι...

(...) Κατά το 1960, ύστερα από τετραετή ένοπλον επαναστατικόν αγώνα προς την Μ. Βρεταννία, η οποία εκράτει την νήσον επί 82 χρόνια, εκέρδισε την ανεξαρτησίαν της και έκτοτε έχει την έδραν της εις τον Ο.Η.Ε.Παρά το γεγονός ότι η Αγγλία, η Ελλάς και η Τουρκία εγγυήθηκαν της ανεξαρτησίαν της νήσου, εν τούτοις, η τελευταία προφασιζόμενη ένα πραξικόπημα κατά της κυβερνήσεως της Κύπρου, για να πραγματοποιήση τον σκοπόν της εισέβαλεν εις την νήσον, ως να ήτο ιδικόν της κτήμα.Επακολούθημα της εισβολής αυτής υπήρξαν τα φρικιαστικά γεγονότα τόσων και τόσων ωμοτήτων, καθώς και το ξερρίζωμα από τας εστίας του του ημίσεος του Κυπριακού πληθυσμού, τα οποία συνέθεσαν μίαν μακάβριον εικόνα εις τα όμματα της διεθνούς ανθρωπότητας και κυρίως των μεγάλων Δυνάμεων. Αλλά εις ίδωμεν.(Περιλαμβάνει την υπογραφή του συγγραφέα.)..

Ένα πολύ σημαντικό βιβλίο το οποίο θα συμβουλεύωνται οι φοιτηταί και οι επιστήμονες για ποικίλα θέματα ιατρικής. . . Είναι βέβαιον ότι θα εγείρει αντιρρήσεις. . . (και) δημιουργεί ένα από πολλού οφειλόμενο ενδιαφέρον για την ιατρική τέχνη ενός εκ των μεγαλυτέρων πολιτισμών του κόσμου. Οι ιστορικοί της ιατρικής, παραδοσιακώς υποστήριζαν ότι τα σύγχρονα νοσοκομεία εμφανίσθηκαν κατά το δεύτερο ήμισυ του δεκάτου ενάτου αιώνος. Σύμφωνα με πολλούς επιστήμονες, τα νοσοκομεία της προβιομηχανικής εποχής υπήρξαν κυρίως καταφύγια των πενήτων και των αρρώστων, προσέφεραν δε ελάχιστη ή ουδεμία ιατρική φροντίδα στους ασθενείς. Ο Timothy Miller αμφισβητώντας αυτήν την άποψι σε μία συστηματική έρευνα για τα νοσοκομεία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ιχνηλατεί την γέννησι και την ανάπτυξι των Βυζαντικών "Ξενώνων" ή Νοσοκομείων, από την ανάδυσί τους στον Δ΄ αιώνα έως την παρακμή τους τον ΙΕ΄ αιώνα, ακριβώς πριν την κατάκτησι της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους. Συμπεραίνει ότι αυτά τα εκλεπτ..

Πρόκειται για ένα έργο που αναπτύσσει με γλαφυρό τρόπο, μακριά από τη συνήθη ξηρότητα και σχολαστικότητα της ακαδημαϊκής ιστοριογραφίας, την πορεία της μεγαλύτερης Βυζαντινής αυτοκράτειρας από την αφάνεια και τον ύποπτο βίο προς τη δόξα και το λαμπρότερο θρόνο της εποχής της.Γιατί, αν ο Ιουστινιανός αποκλήθηκε "Μέγας", τούτο το οφείλει όχι μόνο στα δικά του οράματα και στα δικά του έργα, αλλά σε μεγάλο βαθμό και σε κρίσιμες στιγμές σχεδόν απολύτως στη σιδερένια θέληση της συντρόφου του Θεοδώρας, η οποία κυριολεκτικά διέσωσε τον ίδιο και τον θρόνο του, όταν σε ώρες δύσκολες η αποφασιστικότητα του αυτοκράτορα παραχωρούσε τη θέση της στη λιποψυχία. Γι'αυτό και δίκαια πολλοί ιστορικοί, χαρακτηρίζοντας αυτή την περίοδο, μιλούν για εποχή "του Ιουστινιανού και της Θεοδώρας"...