Πεζογραφία

Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930, από γονείς καπνεργάτες, και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στ Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, καπεργάτες από τη Θάσο και παράνομους κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά.....

..

..

..

Μέσα στη λαίλαπα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Νέστορας και ο Λέανδρος φυγαδεύονται από την πατρίδα τους, ώστε να συμμετάσχουν μαζί με τα συμμαχικά στρατεύματα στις συρράξεις της Βορείου Αφρικής. Έως τότε την πορεία τους έχει καθορίσει η χαρισματική προσωπικότητα του υπέροχου πατέρα τους, του Κυριάκου, ενός οραματιστή που τους δίδαξε πώς να βιώνουν την ομορφιά της ζωής.Ο Νέστορας αφήνει πίσω το κορίτσι της καρδιάς του, τη Ροζαλία, ενώ ο Λέανδρος συναντά την Άννα, που θα αποδειχθεί μοιραία στη ζωή του. Όμως ο πόλεμος γκρεμίζει τα όνειρα όλων, ανατρέπει τα σχέδια τους και τους υποχρεώνει να υφάνουν μια σκληρή συνωμοσία σιωπής.Υπάρχουν στιγμές που η αγάπη απαιτεί, σαν σαρκοβόρο, θυσίες και πόνο για να μπορέσει, έστω και λαβωμένη, να επιβιώσει. ..

Ένα από τα κλασσικά έργα του Αντώνη Σαμαράκη...

Μια παλιομοδίτικη ιστορία που ξετυλίγεται σαν μαγευτικό παραμύθι, χάρη στην ομορφιά και τη λαχτάρα των νεαρών ηρωίδων που αντιστέκονται στον αμείλικτο χρόνο, περιμένοντας καρτερικά την προσγείωση του μεγάλου έρωτα. Γιατί υπήρχε μια εποχή που η αγάπη αργούσε να 'ρθει.Αντίθετα με τη νεαρή ηρωίδα που, έρμαιο του παρορμητικού της ενστίκτου, παραδίδεται σ' έναν άγγελο που την περιμένει στο υπόγειο του σπιτιού της. Και τολμά να ζήσει συναρπαστικές περιπέτειες για να εξελιχθεί εν αγνοία της σε κατακτήτρια της πιο ουσιαστικής ελευθερίας. Γιατί η ελευθερία και τότε, πριν πενήντα χρόνια, και πάντοτε προκύπτει, όχι από συλλόγους και κραυγαλέα μανιφέστα, αλλά από την ατομική συνειδητοποίηση, που διαλέγει τελικά το προσωπικό ήθος, αγνοώντας τους περιορισμούς των έξωθεν απαγορεύσεων. ..

"Δυο μέρες και δυο νύχτες μείναμε όρθιοι στην παραλία περιμένοντας να μπούμε σε κάποιο πλοίο. Χιλιάδες κόσμος, απελπισμένος και εξαθλιωμένος, με μάτια άδεια απ' τα όσα είχαμε δει και την ψυχή ματωμένη απ' τον πόνο της απώλειας των αγαπημένων μας. Κάρα άδειαζαν πεθαμένους δίπλα μας, όπου έβρισκαν. Το βράδυ, όταν οι Τούρκοι άρχιζαν να βιάζουν και να κακοποιούν όποια γυναίκα έβρισκαν, οι Αμερικανοί άναψαν τους προβολείς των πλοίων και τους έριξαν πάνω μας, για να σταματήσουν κάπως το κακό. Φωνές ακούγονταν: "Τα γυναικόπαιδα να μπαρκάρουν πρώτα!" - θαρρείς και υπήρχε και κανένας άντρας ανάμεσά μας..."..

Το "Η ζωή εν τάφω" άρχισε να σχεδιάζεται μέσα στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στην προκάλυψη του Μοναστηριού της Σερβίας. Ένα κεφάλαιο κιόλας δημοσιεύτηκε από τότες στην εφημερίδα "Νέα Ελλάδα", που "βγαινε στη Θεσσαλονίκη το 1917. Μετά από τη Μικρασιατική Καταστροφή, το πρώτο σύνολο μπήκε σαν επιφυλλίδα στη βδομαδιάτικη "Καμπάνα της Μυτιλήνης". Το ανάτυπο από εκείνη την επιφυλλίδα (1924) στάθηκε η πρώτη έκδοση του βιβλίου. Από τότες το "Η ζωή εν τάφω" σημειώνει μια σταθερή πορεία ως τις μέρες μας, ανάμεσα σε πολλές και τρικυμιώδεις πολιτικές περιπέτειες, ενθουσιασμούς αλλά και παρεξηγήσεις.Οι στρατιώτες περνούν ατέλειωτα μερόνυχτα όλο στερήσεις και κακουχίες μέσα στη λάσπη, ζωντανοί-νεκροί, χωρίς στην πραγματικότητα να μπορούν να πολεμήσουν. Το κλασικό αντιπολεμικό αυτοβιογραφικό έργο του Στράτη Μυριβήλη περιγράφει με μαεστρία τον παραλογισμό και τη ματαιότητα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, του "πολέμου των χαρακωμάτων"...