Διηγήματα

"Η γυφτοπούλα", τρίτο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, είναι ίσως το πιο δημοφιλές έργο του. Δημοσιευμένη σε συνέχειες επί μήνες ολόκληρους στην εφημερίδα "Ακρόπολις" (21.4.1884-11.10.1884), γνώρισε μεγάλη επιτυχία, κερδίζοντας ευρύ αναγνωστικό κοινό.Το έργο διαδραματίζεται στο Μυστρά, παραμονές της Άλωσης της Πόλης. Η υπέροχη γλώσσα του, η περίτεχνη πλοκή, η περιπετειώδης δράση και οι ολοκληρωμένοι χαρακτήρες του έργου εξηγούν γιατί η "Γυφτοπούλα" είναι το μυθιστόρημα του Παπαδιαμάντη που αγαπήθηκε περισσότερο...

Την Έλενα την είχε αγαπήσει πολύ κάποτε. Κι όταν τίποτα δεν απόμεινε να του τη θυμίζει, έβαλε φωτιά στο παρελθόν κι έφυγε για το Γερονήσι. Τώρα, Χρονοναυαγός στην άβυσσο του Σαν Μπερναντίν, κρυφακούει μια ιστορία για το Δόντι του Δράκου, ενώ από δίπλα η Στρέλια με το ακτινόφωνό της παίζει νότες του Κυματόκοσμου. Κάποιες φορές η ένταση δυναμώνει κι Η Μουσική στο Κεφάλι του ξεχύνεται άγρια. Ό,τι ξεκίνησε μ' ένα λυγμό έγινε ουρλιαχτό που διασχίζει τους αιώνες. Όμως, αν είναι τυχερός, ίσως καταφέρει να ζήσει Το καλύτερο Απόγευμα του Τελευταίου Καιρού...

Ένα από κλασσικά εργα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη...

Δεκάξι ιστορίες από τα Καμίνια, τη Νίκαια, τη Δραπετσώνα. Από τον ντόκο των Κρητικών, από το ουζερί "Υπάρχω", από το φουγάρο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι. Ιστορίες για τράπεζες που παίρνουν σπίτια, για σπίτια που παίρνουν φωτιά, για όνειρα που γίνονται στάχτη. Για το σκοτάδι που ζει στη διπλανή πόρτα. Κάτι θα γίνει όμως, θα δεις. Γιατί εκεί όπου μεγαλώνει ο φόβος μεγαλώνει κι εκείνο που σώζει από τον φόβο...

«... Εμείς δε γονατίσαμε σκυφτοίτα πόδια να φιλήσουμε του δυνατούσαν τα σκουλήκια που πατεί μας...»τραγουδούσαν τους στίχους του Παλαμά τα σκλαβωμένα Ελληνόπουλα. Ιστορίες από τα χρόνια της Κατοχής και της Αντίστασης: μας μιλάνε για την πεινασμένη Ζωή ( την ηρωίδα του "Όταν ο ήλιος..."), που έτρωγε το φαγητό του σκύλου, για τον Αθηνόδωρο, το κουνέλι της, που δεν τον άφηνε να πεινάσει, για τα παιδιά της Αθήνας που αγωνίστηκαν για τη Λευτεριά.....

Ένα από τα αριστουργήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας...

Λεπτή γραμμή - ο ορίζοντας του AιγαίουΛεπτή γραμμή - το ράγισμα στην καρδιάΛεπτή γραμμή - μια κλωστή αίμαΛεπτή γραμμή - το σκοινί του ακροβάτηTαξιδεύοντας από τα χιόνια της Σιβηρίας ως την έρημο της Σαχάρας, εκτοξευόμενοι από τους ουρανοξύστες της καρδιάς, προσγειωνόμαστε στους φλογερούς δρόμους της Bαγδάτης. Στη νουβέλα “O άλλος Λιούμπιτς” ένα δεκαεξάχρονο αγόρι παλεύει να ισορροπήσει την ηθική που του μαθαίνει ο Σαίξπηρ με την υπόγεια διέγερση που του προκαλούν οι πορνονουβέλες και οι φαντασιώσεις του. O Ιταλός μετανάστης στον Kαναδά στο “Πώς μαθαίνει ο Xένρυ” ξέρει το μυστικό της ζωής και το προσφέρει στο μικρό του γιο. Στο “Eίναι η παραφορά, άραγε, που εξηγεί την αρμονία αυτή;” ένας πολιτικός κρατούμενος στην προεπαναστατική Pωσία γεύεται την επερχόμενη βία που ο ίδιος θα προκαλέσει. Δύο φίλοι που δουλεύουν “Bόρεια του Tορόντο” σ' ένα εκτροφείο σκουληκιών βοηθούν, χωρίς να το θέλουν, στον αποκεφαλισμό άγριων αλόγων. Tο “Δέκα βήματα το πολύ για να ραγίσεις μια καρδιά” δείχνει, βήμα ..

Θαλασσινά διηγήματα"Η ΘΑΛΑΣΣΑ":Ο πατέρας μου -μύρο το κύμα που τον τύλιξε- δεν είχε σκοπό να με κάμη ναυτικό.- Μακριά, έλεγε, μακριά, παιδί μου, απ' τ' άτιμο στοιχειό! Δεν έχει πίστη, δεν έχει έλεος. Λάτρεψέ την όσο θες δόξασέ την εκείνη το σκοπό της.Μην κοιτάς που χαμογελά, που σου τάζει θησαυρούς.Αργά ή γρήγορα θα σου σκάψη το λάκκο ή θα σε ρίξη πετσί και κόκκαλο, άχρηστο στον κόσμο. Είπες θάλασσα, είπες γυναίκα, το ίδιο κάνει. (...)..

(Δίγλωσσο)Ο Μάριος Στυλιανάκης γεννήθηκε στη Λευκωσία. Με πτυχίο από το Clark University και μεταπτυχιακές σπουδές στο City University of London και στο Harvard. Ασχολείται, εκτός από την αγγλική και την ελληνική λογοτεχνία, με τη σκηνοθεσία και τη συγγραφή σεναρίων για τον κινηματογράφο. Τα έργα του έχουν διακριθεί σε Αμερική και Ευρώπη, ενώ τα άρθρα του φιλοξενούνται σε διάφορα γνωστά περιοδικά του εξωτερικού. Μοιράζει τη ζωή του μεταξύ Νέας Υόρκης και Λος Άντζελες, ενώ επισκέπτεται συχνά την Αθήνα...

Χιουμοριστικά διηγήματα..

Το βιβλίο της Ουρανίας Παπαδοπούλου, είναι πράγματι αξιόλογο, μιλάει στην ψυχή, αλλά και στο πνεύμα, διότι το διατρέχει η συναισθηματική απλοχωριά και ο γλωσσικός φιλελευθερισμός της δεκαετίας του '60 και του '70. Μπορεί οι δεκαετίες αυτές να ήταν οι εποχές του "λουτροκαμπινέ" και της "κουζινοτραπεζαρίας", δεν είχε όμως ακόμη ενσκήψει ο γλωσσικός φονταμενταλισμός, ο οποίος υπό το πρόσχημα της ενοποίησης, κατακρεουργεί την ελληνική γλώσσα και αφανίζει την προσωπική έκφραση. (Μαρία Τσάτσου)..

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑΟ γάιδαροςΤο άλογοΤο μουλάριΤο βόδιΟ χοίροςΟ σκύλοςΗ γάταΗ κατσίκαΟ πετεινόςΗ χήναΤο σπουργίτιΤο χελιδόνιΗ πέρδικαΤο αηδόνιΟ κορυδαλόςΟ γρύλοςΚι εκεί που δεν φτάνουν οι αισθήσειςΚι ένας επίλογοςΗ σειρά αυτή των μορφών των ζώων δημοσιεύτηκε στο μηνιαίο περιοδικό "ΑΓΡΟΤΙΚΑ ΝΙΑΤΑ". Γι' αυτό θεωρώ υποχρέωση να ευχαριστήσω το περιοδικό που με την παράκλησή του ανάγκασα τον εαυτό μου, μπορώ να πω, για να φανώ συνεπής, να κάμω αυτή τη δουλειά που εκ των υστέρων νιώθω ευχαριστημένος. Μιλώντας για τα ζώα είπα πολλά και για τους ανθρώπους και για τη ζωή και για μένα.....

"Οι ιστοριούλες αυτές προέρχονται κυρίως από προσωπικά βιώματα. Δεν έχουν καμία απαίτηση λογοτεχνικής καταξίωσης. Είναι απλές, κουβεντιαστές. Και οι ερωταποκρίσεις που έχουν μπει είναι ακριβώς για να γίνουν πιο ευκολοδιάβαστες. Γράφτηκαν για να αποδείξουν, όσο είναι δυνατό να επιτευχθεί αυτό ότι οι αγωνιστές, οι κομμουνιστές και στις πιο άγριες, δύσκολες, επικίνδυνες συνθήκες, μα και στις λιγότερο σκληρές, στις καθημερινές, τις νόμιμες, αντιμετωπίζουν την κατάσταση με αφάνταστη νηφαλιότητα, με αστείρευτο κέφι, με το καλαμπούρι και το αστείο στα χείλη. Έτσι αποκτούν μεγαλύτερη αντοχή, μεγαλύτερη δύναμη για να ξεπεράσουν τις αναποδιές, τους κινδύνους ακόμα και το θάνατο." Από τον πρόλογο του συγγραφέα..

Ο Σωτήρης Χ. Ιορδάνου, γεννήθηκε στις 06/08/1913 στο Πόρτ Σάιτ (Αιγύπτου). Στο τέλος του πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, η οικογένεια Ιορδάνου εγκαταστάθηκε στο Κάιρο. Μαθήτεψε ως το 1926. Από μικρός άρχισε να γράφει. Το 1936 τύπωσε την πρώτη του συλλογή διηγημάτων: "Ο Ματθιός". Το 1940 τις "Πρόζες". Επιστρατεύτηκε το 1941. Πολέμησε στο Αλαμέιν. Αποστρατεύτητκε το 1945. Τον ίδιο χρόνο τυπώθηκε: "Το βιβλίο του Πολέμου". Απέσπασε το 2ο βραβείο της Μ. Γρίβα. Ακολούθησαν: "Οι ασήμαντοι", Νουβέλλα, 1948. "Η ζωή μα έγινε πικρή", Διηγήματα, 1955. Το 1958 έφυγε απ το Κάιρο κ' εγκαταστάθηκε στην Αθήνα οριστικά. Το 1958 τύπωσε: "Στην καρδιά του τραγουδούσε ο Μάης". Το 1962 "Μια πόρτα στριφογυρίζει". Το 1976 "Ο άνθρωπος και το φτυάρι". Το 1977 "Ένα μπόι τα στάχυα", και τα τέσσερα περιέχουν διηγήματα. Έχει αρκετή ανέκδοτη εργασία. Δύο άπαιχτα θεατρικά έργα...

Στο κέντρο μιας μικρής, καθημερινής Αθήνας, ένας τυφλός απάγεται από τη ρωσοπακιστανική μαφία, η Τάδε και η Μαριλένα πέφτουν θύματα οικονομικής σκευωρίας, η Δήμητρα υποδύεται τελειομανώς το ρόλο που έχει επιλέξει για τη ζωή της, ο συγγραφέας μπλέκεται στα νήματα φόνων και facebook, ο διαμεσολαβητής κανονίζει τα πτώματα και τα ποσοστά στα νοσοκομεία, και η ημίτρελη κάνει τα πράγματα άνω-κάτω. Έξι κεντρικοί χαρακτήρες, σε ισάριθμες ιστορίες, μπλέκονται μεταξύ τους, κάνουν προσωπικά περάσματα στις ιστορίες των υπολοίπων και δένουν σφιχτά τα κομμάτια του παζλ σε μια νεο-νουάρ πολυκατοικία που αφηγείται γκρίζες ιστορίες.(Υπάρχει μικρό σκίσιμο στο εξώφυλλο.)..

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ1. Ο Μοσκώβ Σελήμ2. Το μόνο ταξίδι της ζωής μου3. Το αμάρτημα της μητέρας μου4. Η μηλιά που δεν έγινε «Μηλέα»5. Ποιος ήταν ο φονιάς του αδερφού μου6. Ξένες λέξεις..

Τον τελευταίο του αγώνα στην Α1 επίσης έπαιζε και ο Ποσειδώνας με την Τρίαινα στο Μακεδονικό Κολυμβητήριο. Είχε πάει τόσο χάλια αυτή η χρονιά… Ότι η ομάδα ήταν η τελευταία στο πρωτάθλημα ήταν μια εικόνα όχι και τόσο μαγική, ήταν μια εικόνα ρεαλιστική. Η μαγεία της καθημερινής σκληρής πραγματικότητας. Ο Ποσειδώνας όμως έπαιζε καλά. Η ομάδα είχε παλέψει όλα τα παιχνίδια. Και συνήθως τα έχανε. Ωστόσο είχαν κερδίσει το Ναυτικό Όμιλο Αθηνών, την πρώτη ομάδα του πρωταθλήματος, στην έδρα της, με τρία γκολ διαφορά. «Η μεγάλη έκπληξη του πρωταθλήματος» γράφανε οι εφημερίδες, αλλά οι παίκτες ήξεραν ότι δεν ήταν έκπληξη.....