Μυθιστορήματα

Ο ταπεινός γραφιάς που ανέλαβε να περιγράψη τον μεγάλο ήρωα Μίλωνα Φιρίκη, πριν αρχίση να εξιστορή τα τρομερά του κατορθώματα, θεωρεί υποχρέωση να παραθέση την περιγραφή του εν λόγων προσώπου, ακεραία και ακριβεστάτη. Διότι άμα αρχίσης και γράφεις ό, τι θέλεις, σου λέει ο άλλος "τούτος δω τα βγάζει απ' την κοιλιά του" και καμμιά εκτίμηση δεν έχει μήτε σε σένα, μήτε στον ήρωα. Κι ο άνθρωπος σήμερα στην κοινωνία για μιαν εχτίμηση ζή. Νομίζουμε; Εκρίθη, λοιπόν, απαραίτητον να πούμε όλη τη ζωή του Φιρίκη, πριν μπούμε στο ψαχνό. Είναι τόσο αληθινή, όσο - τι να πούμε; - οι προγραμματικές δηλώσεις υποψηφίων πολιτευτών. Και δεν θα παραλείψουμε το παραμικρό, προκειμένου να τον κάνουμε απόλυτα γνωστό στους θαυμαστές του.Μερσί!Ο πατέρας του Μίλωνος Φιρίκη λεγόταν Θράσος. "Τράσος", διεθνλως, και διετέλεσε επί πολλά χρόνια πρόξενος στο εξωτερικό. Ήταν άνθρωπος έξυπνος, νόστιμος, ευκίνητος, κόλακας και κλέφτης, είχε δηλαδή όλα τα προσόντα να κάνει καριέρα στο διπλωματικό σώμα.Το 1932 βρισκόταν στην ..

... τρεις φορές σκέφτηκα να χωρίσω. Τη μια έδωσα αναβολή ώσπου να μεγαλώσουν τα παιδιά, την άλλη με τρόμαξε η πίεση του περιβάλλοντος που θα έπεφτε σαν κατακραυγή πάνω μου και την τρίτη δείλιασα μπροστά στα πρακτικά προβλήματα της ζωής που θα έπρεπε στη συνέχεια να τα αντιμετωπίσω μόνη μου. Και διερωτήθηκα: Τι είναι το σπουδαιότερο στη ζωή; Είναι η οικογένεια, ο εαυτός μου, ο συμβιβασμός, ή ο έρωτας; Και πού σκαλώνει ο γάμος; Μήπως η γυναικεία φύση μου ξεχάστηκε στο κρεβάτι της συνήθειας; Ή μήπως το σύνδρομο του Νώε, που κάποια στιγμή παθαίνουν οι άνδρες, τους κάνει βοριάδες που φυσάνε μόλις η φωτιά ανάψει;... ώσπου μου έτυχε ξαφνικά μια από εκείνες τις υπερβολές που λέγονται για τον έρωτα και που, ώς τότε, τις θεωρούσα μύθους και σιγά σιγά βυθιζόμουνα στη μοναξιά μου.... τελικά ένιωσα, όσο κι αν φαντάζει παράδοξο, ότι οι μέρες της μοναξιάς είναι και μέρες ελευθερίας. Κι αν αναλογιστούμε ότι μια μέρα ελευθερίας αξίζει όσο μια ζωή, τότε δύσκολα θα επιλέξουμε να μην ζήσουμε, ακόμα κι αν ..

Ήταν η εποχή του Τζωρτζ Μίλτον, της Ζοζεφίν Μπαίκερ, του Μαξ Ντήρλυ· η ιδανική εποχή για να εγκατασταθεί κανείς στην Μπελβίλ. Όταν είναι κανείς Αρμένιος, όταν έρχεται από την Κωνσταντινούπολη μόνο με μια βαλίτσα, όταν έχει εξοικονομήσει τα λεφτά του ταξιδιού για να γνωρίσει επιτέλους το Παρίσι των καρτ-ποστάλ, όταν βλέπει τη γυναίκα των γαλλικών γραμματοσήμων σαν μια όμορφη γυναίκα και δεν μπορεί να εξηγήσει την κίνηση του χεριού της, όταν έρχεται στο Παρίσι για να διαφωτίσει αυτό το μυστήριο, το Παρίσι είναι έτοιμο να τον καλοδεχτεί. Ο Αράμ Τοκατλεριάν ήταν έτοιμος να αγαπήσει την Μπελβίλ, η Μπελβίλ έτοιμη να τον υιοθετήσει. (...)..

«Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου. Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου που ακόμα και τώρα με κοιτάζει με μια ελπίδα να κρυφοκαίει στο βάθος του, πως θα τα ξεχάσω όλα και θα ριχτώ ξανά στην αγκαλιά σου. Φεύγω, αλλά να ξέρεις, θα σ' αγαπώ πάντα.Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα 'ρχεται προς εσένα κι εγώ κάθε βράδυ θα τ' ακολουθώ, θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου.»Η Χρύσα τον αγάπησε πολύ τον Αλέκο, τόσο που κι η ίδια τρόμαξε, όταν το συνειδητοποίησε. Ήταν μια παρεξήγηση μεταξύ τους, που της άνοιξε τα μάτια, την ανάγκασε να μετρήσει το μέγεθος της αγάπης της, να πανικοβληθεί και να φύγει μακριά του, πολύ μακριά του. Πήγε στην άλλη άκρη της γης. Γιατί οι μεγάλες αγάπες δεν τα αντέχουν τα μικρά λάθη. Αυτοεξορίστηκε, έκανε οικογένεια, προσπάθησε να αρχίσει μια καινούργια ζωή, όπως κι εκείνος. Όμως, όταν η μοίρα τα "φερε μετά από χρόνια να ξαναβρεθούν ήταν αρκετή μια ματιά, για να διαπιστώσουν κι οι δύο πως δεν έπαψ..

Η αντίθεση χαρακτήρισε τη σχέση μας από την αρχή. Τον ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Εκείνος δεν μου έριξε ούτε δεύτερη. Στην επόμενή μας συνάντηση στάθηκα πιο τυχερή. Αρχίσαμε να βγαίνουμε. Για την ακρίβεια «τα φτιάξαμε». Επέμενα στο ασφαλές σεξ. Αντιδρούσε στη θέα του προφυλακτικού. Για εκείνον ήταν σαν να έτρωγε το σοκολατάκι με το περιτύλιγμα. Έμεινα έγκυος στα δεκαοκτώ. Έμεινε σύξυλος στα είκοσι τρία. Αποφάσισα να κρατήσω το παιδί. Ασφαλώς είχε άποψη. Του την άλλαξαν οι γονείς του, όταν έμαθαν το ύψος της περιουσίας που μου κληροδοτούσε ο πατέρας μου. Ενωθήκαμε πριν από δεκαεπτά χρόνια με τα ιερά δεσμά του γάμου. Για μένα ήταν πράγματι ιερά. Για εκείνον ήταν πράγματι δεσμά. Κάθε φορά που τσακωνόμασταν, μου το θύμιζε με την εξής φράση: «Μακάρι να μου κοβόταν σύρριζα». Για το καλό ορισμένων, κάποιες ευχές μένουν απραγματοποίητες...