Μυθιστορήματα

(...) Κάποτε είχαμε ιστορίες. Τις λέγαμε. Το συζητούσαμε. Σήμερα;Σήμερα έχω τόσα να πω και δεν το θέλω ή δεν το μπορώ. Κι όσο περνάει ό,τι ονομάζουμε χρόνο, καιρό, όλο και γονατίζω απ' αυτό.ΓΙα τούτο θα δώσω μια παλιά ιστορία, Σ' ανταλλαγή να μείνω μόνος. Δεν είναι παράξενο και δεν είναι θέλησή μου. Αλλά τίποτε άλλο δεν μπορώ. Πρέπει να ξεφορτωθώ το παρελθόν στο παρόν για το μέλλον.Αλλά ποιο μέλλον, ποιο παρόν, τι παρελθόν. Όλα να σε καταδυναστεύουν. Ας αρχίσω λοιπόν.Στη φυλα΄κη είμουν ελεύθερος. Έτρεχα και δολοφονούσα, σκόρπιζα το θάνατο, μα το θέλαν άλλοι. Τώρα εγώ έχω ξεχάσει. Ξεχύλισα και μπούχτησα τον κορεσμό μου. Κι αυτό θα γίνεται για πάντοτε. Παντοτινά μου. Πού να σκεφτώ τη νιότη και τα γηρατιά μου πρώτ' απ' όλα. Και δεν τέλειωσε. Καταστράφηκα και καταστρέφομαι. Είμαι εδώ. Εγώ που τη ζωή τόσο αγαπώ. Θα τα πούμε - θα τα πω.Τη ζωή που αγαπώ.ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΜΗΤΣΑΚΟΣΓεννήθηκε το 1942 στην Πάργα - Πρεβέζης. Κατάγεται από τη Μάνη. Σπούδασε: Δημοσιογραφία - Δημοσιολογία - Δημόσιες Σχέσεις..

Η μοίρα της Λίλλυ αρχίζει να γράφεται τη μέρα που συναντάει τον μελαγχολικό Σον. Όταν αυτός θα εξαφανιστεί αφήνοντας πίσω μόνο το μικρό του όνομα, η Λίλλυ θα ξεκινήσει ένα ταξίδι αναζήτησης με μοναδικά εφόδια την αγάπη και την πίστη της. Δίχως να το ξέρει, ο δρόμος της θα διασταυρωθεί με την τραγική ιστορία της Ίριδας, της πανέμορφης πρωτεύουσας του βασιλείου Αρίλιον που αφανίστηκε τρία χρόνια πριν. Η Λίλλυ θα έρθει αντιμέτωπη με έναν ανείπωτο εφιάλτη. Όμως εκείνη αγαπά και πιστεύει. Απέναντι στη μαγεία του Κακού και τη μανία της εκδίκησης, θα αντιτάξει την επιμονή της αγάπης της...

Το βιβλίο αυτό είναι αποτέλεσμα - ένα από τα αποτελέσματα - της φιλίας δυο δημιουργών που αναζητούσαν επί αρκετά χρόνια έναν τρόπο να παίξουν μαζί και να συνεργαστούν. Όταν ο Χρίστος Βουγιουκλής άρχισε να σχεδιάζει εικόνες «απόγνωσης» - σχόλια πάνω στον χωρισμό, στον θάνατο, στην απώλεια - σκέφτηκα: να μια καλή στιγμή. Η απώλεια μας έχει σημαδέψει· δεν υπάρχει διαφυγή· όσο για σωτηρία, ούτε λόγος· για να εξορκίσουμε την οδύνη μιλάμε και γράφουμε γι` αυτή, τη ζωγραφίζουμε (. . .)· δεν την ξεχνάμε ποτέ: η λήθη παγώνει και σκοτώνει. ..

Μια περίεργη κούκλα από αλάτι. Ένα κορίτσι με ξύλινα παπούτσια. Ο οδηγός μιας Πόρσε σε μια απρόοπτη συνάντηση. Ο άντρας που ήταν κάποτε γυναίκα. Μια διαφορετική "ντάμα" στο στρατό. Το παιδί που δεν φοβήθηκε το φόβο. Ο πατέρας που μιλούσε σ' ένα έλατο. Μια ζητιάνα που πουλούσε χαρτομάντιλα. Ένα κορίτσι που φώναζε βοήθεια. Το αγόρι που κρατούσε ένα κερί. Μια οικογένεια με παράξενο όνομα. Άνθρωποι που αναμετριούνται με το φόβο, την αγωνία και τη μοναξιά, αλλά βρίσκουν τα αντίδοτα. Ήρωες που ανακαλύπτουν την ευτυχία και την αγάπη σε απλά μαθήματα της καθημερινής ζωής. Παραμύθια για μεγάλους που αισθάνονται μικροί, ιστορίες που συμβαίνουν μακριά, αλλά και μέσα μας...

-Την ιστορία αυτή θα πρέπει να τη δεις, εγγονέ μου, σε κύκλους που ο καθένας έχει το κέντρο του, τα συμφέροντά του, τον δικό του κωδικό. Οι κύκλοι, στη διαδρομή τους, άλλοτε εφάπτονται, άλλοτε τέμνονται, άλλοτε συγκρούονται.-Τι εννοείς κύκλους, παππού;-Να, λόγου χάρη, υπάρχει το γκρουπ των σωματοφυλάκων. Γι' αυτούς ακόμα δεν σου μίλησα. Πάντως, αποτελούν οπωσδήποτε ένα νέο είδος στα ελληνικά ήθη. Υπάρχει ο κύκλος του Κ., ο σκληρός πυρήνας: αυτός, ο αδελφός του, ο Στηβ, ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Καβάλης. Υπάρχει η κάστα των τραπεζικών: ο Φαλικιάς, ο Υποδιοικητής του, οι Επίτροποι, οι ελεγκτές. Υπάρχει το γκρουπ της εξουσίας: ο Περονέσκου, ο Κουτσόγιαννος, γραμματείς και φαρισαίοι, ο Δον Μαφιάκης και Μπακοπαύλος... Ο Silk man και ο Rain man αποτελούν δορυφόρους ενός αστέρα: του Αγά. Υπάρχουν οι εκδότες και οι δημοσιογράφοι. Υπάρχουν και οι μεταγραφέντες δημοσιογράφοι, όπως και οι μεταγραφέντες ποδοσφαιριστές. Εκεί είναι άλλο κέντρο: το ποδόσφαιρο. Πολύς κόσμος κυκλοφορεί ανάμεσα σ' αυτά τα γκρ..

Αυτή που στα δεκαεφτά της ονειρευόταν ν'ανήκει σ'όλους τους άντρες, έφτασε να το παραδώσει υποταγμένο μόνο σε έναν, στον άντρα της. Παλιά το πύρωνε η ανάσα των αγοριών. Ομως από τη στιγμή που παντρεύτηκε, όλες οι άλλες ανάσες το εγκατέλειψαν.Τα βλέμματα των αντρών είχαν ξαφνικά αλλάξει δε στόχευαν την ψυχή της παρά το σώμα, κι ούτε για άλλο λόγο, παρά για να τους ανεβάσει τη λίμπιντο. Τώρα να σβήσει λοιπόν και τις τελευταίες αντιστάσεις, τις επιθυμίες και να το παραδώσει στη φυλακή. Γιατί αυτό τελικά που γύρευαν όλοι οι άντρες δεν ήταν παρά ο καθένας μόνος και για λογαριασμό του να τη φυλακίσει στη δική του φυλακή. Το έκανε κάποιος, οι άλλοι αποτραβήχτηκαν. Εμεινε η φυλακή...

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΣΕ ΔΕΚΑ ΙΣΤΟΡΙΕΣΜε την ανεξιχνίαστη περιστροφή που θα ακολουθούσε ένα ηλιοτρόπιο της νύχτας, η τέχνη της Ζ. Ζ. -επαληθευμένη χαρμόσυνα σε αυτό το τρίτο της βιβλίο, που είναι και το πρώτο της μυθιστόρημα- αποδεικνύει ότι μπορεί κανείς να γράφει σαν να προσπαθεί να λύσει τα μάγια του κόσμου ή σαν να ξορκίζει τη λύση τους. Το διάχυτο θέμα αυτών των ιστοριών: πώς γεύεται κανείς το μέλι πάνω στο τσεκούρι, είναι και η απάντηση στη συναρπαστική αδυναμία της αφηγήτριας: ανίκανη να αντέξει το μαράζι της σιωπής, γιατρεύει τη σιωπή της με τη λογοτεχνία.Ο αναγνώστης έχει τη σπάνια τύχη να μπει σε έναν εραλδικό κόσμο, όπου οι άνθρωποι υπάρχουν σαν διαλυμένα είδωλα, τα οποία εμπλέκονται στο αφηγηματικό υφάδι με τον αινιγματικό τρόπο που μια μουσική φράση παρεισφρέει αναπάντεχα σε ένα ζωγραφικό πίνακα...

Μετά το, Ο Αντώνης δε θα σκολάσει απόψε, η Πίτσα Σωτηράκου με το Καιάδας Α. Ε., μας δίνει ένα ακόμη σύγχρονο μυθιστόρημα, μεταπλάθοντας βιώματα και εμπειρίες σε λογοτεχνικό έργο. Ένα έργο σκληρό, ρεαλιστικό και συνάμα γεμάτο ανθρωπιά και ευαισθησία."Μα μονάχα πεντακόσιες χιλιάδες;" είπε. "Εκείνο τετρακόσιες έδωκα σε σένα, έτσι δεν είναι; Για βάλε πόσα πλήρωσα στο λογιστήριο για την παραμονή του παιδιού στο τμήμα, και πόσα θα πλήρωσε κι η Ασφάλεια... Βγάλατε του κόσμου τα λεφτά... Έπειτα, πεντακόσιες χιλιάδες, δηλαδή, μονάχα άξιζε το νανάκι μου; Δε διαβάζεις στον Τύπο πόσο πυλιούνται από τους γύφτους τα παιδιά; Ένα παιδί - ένα Ντάτσουν. Κι ένα Ντάτσουν στοιχίζει σήμερα τουλάχιστον κατομύριο.""Κοροϊδευόμαστε τώρα μωρέ; Αφού παρακάλαγες να πεθάνει, ν' απαλλαγείς, τι τσαμπουνάς; Πρέπει να τους χρωστάς κι ευγνωμοσύνη, από πάνω, σ' αυτούς που το 'κλεψαν.""Εγώ μια φορά σας επαναλαμβάνω ότι ήρθα να το πάρω και θα ξαμολυθώ να τους ανακαλύψω αυτούς που λέτε πως το 'κλεψαν... αν το 'κλεψαν δηλαδή..

Στους Καλούς καιρούς οι ήρωες δεν αντιδικούν με την τύχη τους. Αναρωτιούνται όμως τι θα έκαναν αν μπορούσαν να ξαναπαίξουν μια παρτίδα μαζί της. Ο Παύλος ελπίζει πως η επιστροφή του στην Ελλάδα θα είναι αρκετή για να διαγραφούν τα λάθη του κι ο Ανέστης πως δεν είναι αργά για ν' αλλάξει τον τόπο διαμονής και τις συνήθειές του. Η Άρτεμη αναζητά τη σωστή λύση στα οικογενειακά της διλήμματα κι ο Νίκος ένα ταιριαστό τέλος στο καινούργιο του βιβλίο. Η Μαρίκα προσπαθεί να τους βοηθήσει όλους, αλλά καταλήγει να αναρωτιέται μαζί μ' αυτούς. Οι καλοί καιροί πλησιάζουν άραγε ή ξεμακραίνουν;..

Ο νεαρός Νικήτας βρίσκει τυχαία σε κρύπτη μοναστηριού της Μάνης ένα βυζαντινό παιχνίδι. Ρίχνοντας τα ζάρια του παιχνιδιού, ανοίγεται μπροστά του το παρελθόν του τόπου του και ο Νικήτας γίνεται ο αθέατος μάρτυρας της ιστορίας.Καλπάζοντας, κυριολεκτικά, στον άνεμο, ικανοποιεί όχι μόνο την επιθυμία του να ταξιδέψει στο προγονικό παρελθόν, αλλά και να βιώσει μια από εκείνες τις αγάπες που είναι προορισμένες να ζουν αιώνια.Ένα βιβλίο όπου το επικό στοιχείο εναλλάσσεται αρμονικά με το ρομαντισμό, σε ένα γοητευτικό ταξίδι στον ελληνικό ιστορικό χωροχρόνο.Σε μια πλοκή γεμάτη φαντασία, οι ήρωες ξεπηδούν μπροστά μας ολοζώντανοι, για να μας μεταφέρουν στον ιστορικό τους χρόνο και τα ιδεώδη του, με ανάγλυφες περιγραφές και γλαφυρή γλώσσα...

Ο Κώστας Κοτζιάς (1922-1979) ανήκει, στη συγγραφική γενιά της Αντίστασης. Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά με το αντιστασιακό θεατρικό έργο το «Ξύπνημα», που ανέβασαν οι Ενωμένοι Καλλιτέχνες. Το πρώτο του μυθιστόρημα «Καπνισμένος ουρανός» παίρνει το 1957 το πρώτο βραβείο πεζογραφίας του Δήμου Αθηναίων. Η «Γαλαρία Νο 7» που ακολουθεί, φέρνει για πρώτη φορά, όπως διαπίστωσε η κριτική, την εργατική τάξη σαν τάξη, στη νεοελληνική πεζογραφία. Όπως γράφει ο κριτικός Νίκος Παπανδρέου στον πρόλογό του στην τέταρτη έκδοση της «Γαλαρίας Νο 7», «το μυθιστόρημα του Κώστα Κοτζιά είναι ένας επικός πίνακας των ταξικών συγκρούσεων της σύγχρονης εποχής». Το μυθιστόρημα «Επί εσχάτη προδοσία» που εκδίδεται το 1964 αποτελεί την πρώτη μορφή του «Αλύγιστου». Αργότερα, ο Κ. Κοτζιάς γράφει το μυθιστόρημα «Ο Παράνομος» που είναι μια λογοτεχνική τομή, όπως σημειώνει η κριτική, του νεοφασισμού. Τα βιβλία του Κ. Κοτζιά έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί σε πολλές χώρες του κόσμου.Ο Κ. Κοτζιάς, εκτός από τις μελέτες, κριτι..

Μέσ' από τις σελίδες του "Κηλαμάν" και κάτω από τη ρέουσα επιφάνεια του λόγου του συγγραφέα αναδύεται ανάγλυφο το δράμα της τραγικής γενιάς της Μικρασίας στην άτυχη εκείνη στιγμή του ελληνισμού.Με την εκπληκτική λιτότητα του λόγου του, ο συγγραφέας αποφεύγει να επιβάλει ή να προκαλέσει συναισθήματα, αλλά αφήνει τον αναγνώστη να κατακλυσθεί απ' αυτά μέσα απ' τη βίωση των γεγονότων, όπως αυτά περιγράφονται γλαφυρά με μια νηφαλιότητα, η οποία λειτουργεί ως αντίθεση προς την αγριότητα και τη φρικαλεότητα των πράξεων των διωκτών.Δημιουργώντας με το λόγο και τη γνώση του ο συγγραφέας το περιβάλλον του ιστορήματός του, κάνει τον αναγνώστη να βιώσει ο ίδιος το μέγεθος της καταστροφής που προκαλείται στις κοινωνίες, στην ίδια τη ζωή, από τις χωρίς λόγο αναστατώσεις που προκαλούν οι κατακτητικοί πόλεμοι...

"...Αν η ευγνωμοσύνη είναι αρετή, με διακατέχει. Αισθάνομαι έντονα και μέσα απ' τα βάθη της καρδιάς μου την ευτυχία ν' αφιερώσω τη συγγραφή μου στην Marianna MacDonald - την Ελληνίστρια και Φιλέλληνα καθηγήτρια, συγγραφέα και Πρύτανη όλων την πανεπιστημίων της Καλιφόρνια - που χάρη στην παρότρυνσή της επέζησα μετά απ' το καρδιακό μου ατύχημα. Το κουράγιο και την εμψύχωση να συνεχίσω τη συγγραφή μου μετά το θαύμα της επιστήμης οφείλω ακέραια στη συνεργάτιδά μου, τη Ρενάτα Μάντου..."Η συγγραφεύς Δέσποινα Τατάκη γεννήθηκε στο Χιλιομόδι Κορινθίας, όπου τέλειωσε και το Δημοτικό σχολείο.Κατάγεται από οικογένεια εκπαιδευτικών.Είναι απόφοιτος της Ραλλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Πειραιώς κι εν συνεχεία εξακολούθησε σπουδές Φιλολογίας στο Κάιμπριτζ και Αρχαιολογίας στην Πανεπιστημιούπολη Νιεμέγιεν της Ολλανδίας υπό την καθηγεσία του διάσημου αρχαιολόγου Γιόζεφ Ντεβάλ.Είναι μητέρα δύο παιδιών: από τον πρώτο γάμο απέκτησε τον Μανούσο Μανουσάκη, σημερινό γνωστό σκηνοθέτη, και από το δεύτερο τη..

Ο Ζήσης Σκάρος γεννήθηκε στα Κανάλια της Δυτικής Θεσσαλίας το 1917. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα. Στα Γράμματα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1938 με τη νουβέλα "Οι δυνατοί". Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, πιάστηκε από τους Γερμανούς και κλείστηκε στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Από κει μεταφέρθηκε στις κλούβες τραίνων, βαγόνια-ασπίδες, μπροστά από την ατμομηχανή, στις επιθέσεις των ανταρτών. Από αυτή την εμπειρία έγραψε το χρονικό "Οι κλούβες". Άλλα έργα του "Χαραυγή", διηγήματα, "Το ταξίδι της φιλίας", εντυπώσεις, "Οι ρίζες του ποταμού", μυθιστόρημα (κρατικό βραβείο), "Το κορίτσι με το σαντούρι", διηγήματα, "Κρίσιμη καμπή", μυθιστόρημα, "Ο κόσμος των ελπίδων", μυθιστόρημα κ.ά. Κατά τη δικτατορία έζησε αυτοεξόριστος στη Ρώμη και στις Βρυξέλλες και το 1969 εκλέχτηκε πρόεδρος του κεντρικού συμβουλίου των Ελληνικών Αντιδικτατορικών Επιτροπών. Από το 1977 έως το 1982 διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών...