Γυναίκες χωρίς πρόσωπο. Γυναίκες φύλλα φθινοπωρινά, που οι άνεμοι της ιστορίας παρέσυραν στις δημοσιές του κόσμου. Γυναίκες σημαδεμένες απ' τους τρόμους της ιστορίας σ' ένα "μαγαζί" της ελληνικής επαρχίας. Η Μίλα από το Κόσοβο, η Μασάρ απ' τη Σιέρα Λεόνε, η Νάντια, η Στέλλα. . . Γυναίκες εμπόρευμα με ημερομηνία λήξης, γυναίκες πληγές της διπλανής πόρτας, που όμως η υποκρισία τις διαγράφει απ' την καθημερινότητά μας. Γυναίκες που βιώνουν τη δική τους τραγική καθημερινότητα, σ' ένα βιβλίο εύφλεκτο, που ιχνηλατεί λογοτεχνικά τη μέγιστη σύγχρονη αισχύνη. Το δουλεμπόριο γυναικών...
Ήταν λίγο πριν πάρει τη μεγάλη απόφαση. Ήταν 10 Οκτωβρίου... Μέρα σημαδιακή όπως κάθε δέκα στη ζωή της. . . εκεί στη Βιέννη. Ξαπλωμένη στο χειρουργικό τραπέζι αφέθηκε στην παραζάλη του υγρού αναισθητικού. Το φως από πάνω της έγινε φεγγάρι που δάκρυσε. Ήθελε να θυμηθεί ποια ήτανε. Πάλευε με το χθες και το σήμερα. Το υγρό στο αριστερό της χέρι άρχισε να κυλάει ζεστό ώσπου έφτασε στα κύτταρα του μυαλού της. Μα δεν άγγιξε τα δέκα γαλάζια κύτταρα της ψυχής της. Αυτά τα κύτταρα που την κάνανε ν’ αγαπήσει και να σιχαθεί. Αυτά που αλλάζανε χρώμα κάθε φορά που πόναγε ή γέλαγε. Αυτά που κρύβανε βαθιά μέσα τους τη Θράκη και τις ρίζες της. Τη θεία Τατάνα και τη Μέλπω... Τον Άγγελο, την Εύα και τον Τάκη. Την κόρη της τη Λαμπερή. Αυτά που τώρα συρρικνώθηκαν σε δέκα μόνο - όσες και οι ιστορίες της ζωής της. Γιατί αυτά ήταν η καρδιά της - το είναι της. Εκείνη. Η Αλεξάνδρα Μαρτίνη... ..
Σε αυτές τις ιδιόρρυθμες συναντάμε το μικρό Αριστείδη που έρχεται στην Ελλάδα από την Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του '60 με την οικογένειά του. Μόλις εννιά ετών, φοβάται ότι αν δεν θυμηθεί τον πληθυντικό κάποιου ρήματος ή αν βάλει θηλυκή αντωνυμία για αρσενικό ουσιαστικό, το πολιτικό μέλλον του πατέρα του και η οικογενειακή του τιμή θα γελοιοποιηθούν. Η ανάγκη του να σταματήσει το χρόνο μέσα από τα παιδικά του μάτια, θέλοντας να κρατήσει τον έλεγχο ανασυναρμολογώντας τα γεγονότα, τον οδηγεί σε μια διαδρομή εξωφρενικής αυτο-εφεύρεσης, που τον ελευθερώνει στη δίνη ενός κόσμου γεμάτου καινούργια ενδεχόμενα...
Ένας ορκισμένος εργένης βρίσκεται παντρεμένος με μια τριαντάρα φεμινίστρια. Εκείνη συλλαμβάνει παιδί κι εκείνος χάνει τον ύπνο του. Ο ήρωας δοκιμάζει κάθε είδους θεραπεία για τις αϋπνίες του, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Ένα βράδυ συναντάει τον Διάβολο. Ο τελευταίος υπόσχεται να τον βοηθήσει στο πρόβλημά του, μόνο που θέλει κάποιο αντάλλαγμα. Όχι, δεν ζητά την ψυχή του πρώην εργένη, απλώς να φροντίσει έτσι ώστε η Σάρα...Το συμβόλαιο συνάπτεται.Μένει να εκτελεστεί.....
Μια γυναίκα ερωτευμένη με τον έρωτα. Ένας άνδρας παραδομένος στον τρελό έρωτα. Μια διπλή ιστορία, ένα ερωτικό τρίγωνο. Μια ηθοποιός μοιραία. Το «αγόρι» που δε θα μεγαλώσει ποτέ και ο άντρας που πονάει και περιμένει...
Κάμντεν, Νιου Τζέρσεϊ, 1980. Ερημωμένα σπίτια, κλειστές βιομηχανίες, φτωχές συνοικίες. Ένας έφηβος, ο Πητ, εξαφανίζεται, και η μάνα του η Λουίσα πεθαίνει το επόμενο πρωί από στεναχώρια. Η αδερφή του, η δωδεκάχρονη Μίνι, ορφανή από γονείς, εισβάλλει άθελά της στη ζωή της συμμαθήτριάς της Λητώς και ανατρέπει τις βεβαιότητες της οικογένειάς της. Ανοίγει ρωγμές που δύσκολα θα κλείσουν έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν, στο αμερικανικό όνειρο, σε δεύτερες και τρίτες γενιές μεταναστών, στην παρακμή και τη φθορά της πόλης, σε χαμένες ευκαιρίες και σε επιλογές που λάθεψαν. Κι όσο ο θετός πατέρας της Λητώς, ο Μπέιζελ Καμπάνης, ψάχνει να βρει τι στράβωσε στη διαδρομή, τόσο αναμετριέται με τα φαντάσματα και τους φόβους της παιδικής του ηλικίας κι όσο η γυναίκα του η Σούζαν απομακρύνεται από κοντά του κι από την κοινή κι ανέμπνευστη ζωή τους, τόσο η Μίνι και η Λητώ μοιάζουν να ενηλικιώνονται σε έναν κόσμο σκληρά κι άδικα καμωμένο. Ο χρόνος, σαν τις νιφάδες του χιονιού, τους ξεγελά, ξεγλιστρά και χ..
Ένας άντρας και μια γυναίκα που δεν έπρεπε να είναι μαζί. Αυτός πρώην χρυσός πρωταθλητής, και τώρα μετανάστης, χαμάλης. Αυτή δημοσιογράφος και καθηγήτρια. Νομίζουν ότι θα τη γλιτώσουν. Λάθος. Έχει κάτι απίστευτα μαγικό ο έρωτας. Χαλάει αν δεν είναι της ώρας. Σαν τα παϊδάκια. Άμα τα φας αύριο, είναι τσίχλα χωρίς φούσκα. Βουβό, φλογερό ζευγάρωμα δύο πλασμάτων που καθαγιάζονται στο πάθος τους. Μοιάζει μελό, αλλά δεν είναι. Αυτή η ιστορία δε θα προλάβει να ιδρώσει, πόσο μάλλον να μουχλιάσει. Δε ρωτάω τίποτα, δε ρωτάει τίποτα, εξάλλου σε ποια γλώσσα να μιλήσουμε; Κι αν κάνουμε λάθος, δεν πειράζει. Δε γίνεται να ωριμάζεις χωρίς λάθη, χωρίς μνήμη, χωρίς διορθώσεις. Η αμαρτία φέρνει εμπειρία και η εμπειρία σοφία. Δεσμοί σώματος. Όχι αίματος, όχι ψυχής. Κι όμως, δεσμοί που κάνουν το αίμα να κοχλάζει και την ψυχή να πετάει...
Όταν ο μεγαλοδικηγόρος Χριστόφορος Ορφανούδης αρρωσταίνει βαριά, η ζωή του Μάριου και της Μιλούς έρχεται τα πάνω κάτω. Ο Μάριος, ο γιος του, -παλιός γνώριμος από το ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ-, ζει μόνιμα στις Βρυξέλλες και είναι εδώ και χρόνια αποξενωμένος από τον πατέρα του. Η Μιλού είναι η θετή του κόρη και η αρρώστια του πατριού της είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Η δουλειά της απειλείται, ενώ η ίδια παλεύει να ξεπεράσει έναν επώδυνο χωρισμό, να διαχειριστεί τη σχέση της με την εγωκεντρική μητέρα της και να φροντίσει τον «τοξικό» πατέρα της.Οι συνθήκες θα φέρουν αυτούς τους δύο ανθρώπους κοντά και ταυτόχρονα αντιμέτωπους με τις φοβίες τους και με πράγματα από το παρελθόν τους που είχαν απωθήσει για χρόνια. Η δυνατή έλξη που θα γεννηθεί ανάμεσά τους θα τους τρομάξει και θα προσπαθήσουν να τη σαμποτάρουν με όλες τους τις δυνάμεις, παράλληλα όμως θα πυροδοτήσει νέες επιθυμίες που θα διεκδικήσουν την εκπλήρωσή τους.Για να ανακαλύψουν πως, τελικά, ίσως η προσπάθε..
Πώς ξεκινάς να γράψεις ένα βιβλίο; "Φεύγεις για διακοπές", είναι η απάντηση της νεαρής ηρωίδας. Μα όταν φτάνει στο εξοχικό της φίλης της, αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Είναι τα καθημερινά, που όλο παρεμβάλλονται στην ιστορία. Μια σχέση μπλεγμένη με δύο άντρες, ένα παιδί στη μέση, η σχέση με τη φίλη της, με τον ψυχίατρο μέσω τηλεφώνου. Κι εκείνο το μικρό της φίλης της, που θα ήθελε να το πνίξει.....
Η «Άννα» -ψευδώνυμο μιας γυναίκας πενήντα δύο ετών, που εκδίδεται σε οίκο ανοχής- είναι ένας αυθεντικός διάλογος με τη συγγραφέα, όπου αποκαλύπτονται προσωπικά αλλά και επαγγελματικά προβλήματα των ιερόδουλων της Αθήνας.Πρόκειται για μια από τις τριακόσιες πενήντα χαρακτηρισμένες σαν ιερόδουλες της Αθήνας. Μια από τις εννιά γυναίκες του ίδιου επαγγέλματος που δέχτηκαν να μιλήσουν με τη συγγραφέα και ν' αποκαλύψουν τα προσωπικά κι επαγγελματικά τους προβλήματα, καθώς και τις σκέψεις τους...
…Κι ύστερα έκλεισε τα χέρια του γύρω μου κι ύστερα βυθίστηκα στην αγκαλιά του άντρα που αγαπούσα. Το χαμόγελό του έγινε ένα με το τρέμουλο της καρδιάς μου. Κι ύστερα θόλωσαν τα μάτια μου από τη γλύκα του σμιξίματός μας. Ακόμα και το φεγγάρι θολό μού φάνταζε. Ήταν εκείνη η ώρα η παραδεισένια. Η ώρα που τα δυο κορμιά μας έγιναν ένα. Ο Ανδρέας μού έλεγε πως με αγαπούσε. Και το ολόγιομο φεγγάρι άκουσε τα λόγια του, έγινε κατακόκκινο από χαρά κι έγειρε για να δροσιστεί στο κανάλι του γλυκού νερού που λίμναζε ανάμεσα στους καλαμιώνες. Το άκουσα στ’ αλήθεια να αναστενάζει από ευτυχία. Το κοίταξα πώς έλαμπε ψηλά στον ουρανό. Το κοίταξα πώς λουζόταν στο νερό δίπλα μου. Ήταν ευλογημένη εκείνη η νύχτα. Η νύχτα με τα δίδυμα φεγγάρια...Ένας πρίγκιπας. Ένα άσπρο άλογο. Μια νύχτα με δίδυμα φεγγάρια, που ανάσαινε την ομορφιά της Κερκίνης. Κι η Αλίκη φέρνει στον κόσμο δύο δίδυμα κοριτσάκια. Μόνο που αναγκάζεται να πουλήσει το ένα της παιδί…Η Αγάπη και η Ελισάβετ μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Μεγαλώνο..
Η Σεισάχθεια λικνίζεται σαν αέρινη οπτασία και παρακινεί τον Γρηγόρη Δάρα να ελευθερωθεί απ' τους κανόνες και τους νόμους των πιθανοτήτων. Για όλα υπάρχει μια πιθανότητα· και μια πιθανότητα είναι αρκετή, τον μαθαίνει.Η Μοιράιδα χορεύει στο εσώτατο σημείο, στην ψυχή της Μάρθας Χατζηγιάννη. Αν υπάρχουν Μοίρες, τότε υπάρχουν και Νεράιδες, της φωνάζει και τη βάζει στο τιμόνι, να πλεύσει καταπώς θέλει και να διαλέξει λιμάνι.Η Διοτίμα έρχεται τη βραδιά της νουμηνίας και σπρώχνει την Ισιδώρα Ψαθά να σπάσει το κέλυφος και να βγει στην αληθινή ζωή. Στον Πλάτωνα εμφανίζεται ως ιέρεια σοφή που δίδαξε τον ίδιο τον Σωκράτη. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική.Η Ισιδώρα Ψαθά, η ηρωίδα αυτής της πορείας, μοιάζει ν’ ακολουθεί μια προδιαγεγραμμένη διαδρομή, μέχρι που κάποτε συνειδητοποιεί ότι είναι εγκλωβισμένη σε ρόλους που της έχουν έξωθεν επιβληθεί. Κόρη, σύζυγος και μητέρα, δεν ξέρει ποια είναι στ’ αλήθεια η ίδια κι όταν μέσα απ’ τις εξελίξεις της ζωής "χάνει" τη μια μετά την άλλη αυτές τις ιδι..
Και μου το 'λεγε η γιαγιά μου η Ελεονόρα: ''Η γυναίκα πρέπει να είναι και κυρία και του ρίσκου''. Για το που αρχίζει η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο ένα και το άλλο, δε μου είπε τίποτα. Με το ''κυρία'' ήταν πιο εύκολο. Το είχα άλλωστε διδαχτεί απ' τη μητέρα μου κι απ' το σχολείο. Το ''ρίσκο'' όμως; Τι ζόρι τραβάς, όταν προσφέρεις το σώμα σου έναντι χρημάτων; Είναι εκείνη η φλόγα - τρέλα την είχε πει ο Φίλιππος - που μέσα στο χρυσαφένιο βλέμμα της Ελεονόρας; Τελικά, λέτε να υπάρχει ένα μικρό φιτίλι μέσα μας και αρκεί να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος που μόνο με μία ματιά θα το ανάψει; Ίσως μέσα από την ιστορία μου να βρείτε τις απαντήσεις. Ίσως κάπου εκεί μέσα να συναντηθούμε κι εμείς.....
Το «Δίχως Θεό» του Άγγελου Τερζάκη, που η κριτική το χαρακτήρισε «από τα λαμπρότερα δείγματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας» (Α. Καραντώνης), «όχι απλώς έργο, αλλά μαρτυρία» (Γ. Χατζίνης), αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου σκεπτόμενου, επαναστάτη κάποτε, που επιφορτίζεται με την ανατροφή δύο ορφανών ανιψιών του. Ο Παραδείσης θα αγωνιστεί να τα μεγαλώσει με τις πλατιές αντιλήψεις του, που δεν χωρούν σε δογματισμούς. Τα δύο παιδιά θα ακολουθήσουν δρόμο περίεργο, αυτόν που ονομάζαμε άλλοτε «κακό». Το πολυδιαβασμένο αυτό μυθιστόρημα, που ζωντανεύει τη μεσοπολεμική Αθήνα και τον κόσμο της, υφαίνεται -όπως ολόκληρο το έργο του Τερζάκη- πάνω σ' έναν ιστό πλοκής και στοχασμού με άξονα, εδώ, την ανεπίλυτη συνάρτηση ανατροφής και κληρονομικότητας. Ο Παραδείσης θα πληρώσει με τη ζωή του ένα πείραμα υψηλό...
Πέρα ψηλά στα βουνά της Ηπείρου υπάρχει μια αλπική λίμνη που λέγεται Δρακολίμνη γιατί ζει εκεί ένας δράκος, προστάτης του βουνού και όλων των αγαθών πλασμάτων. Λίγο πιο χαμηλά, στο Πάπιγκο, γεννήθηκε κάποτε ένα νόθο παιδί, ο Χρήστος, που είχε στην ψυχή του όλα τα χαρίσματα του δράκου: περηφάνια, δύναμη, ευγένεια, μαχητικότητα.Ο Χρήστος μεγάλωσε στα Γιάννενα κουβαλώντας στους παιδικούς ώμους του το στίγμα του νόθου. Έβλεπε μόνο από μακριά τον πλούσιο πατέρα του και στα δεκατρία του, όταν πέθανε η μάνα του κι έμεινε ορφανός στους πέντε δρόμους, ξύπνησε μέσα του η ψυχή του δράκου για να μπορέσει να επιβιώσει.Χρόνια μετά, μόνη και κλεισμένη στον εαυτό της, ανάμεσα σε βράχια και σπασμένα όστρακα, εξακολουθεί να ζει παρέα με θύμησες που πληγώνουν και επιθυμίες που κοιμούνται. Μα ξαφνικά ένα μικρό κορίτσι μπαίνει στη ζωή της. Και... τι παράξενο... έχουν το ίδιο όνομα!Μια ιστορία ρομαντική, όπως τα τρυφερά κοριτσίτσικα όνειρα. Μια γυναίκα που αναδύεται από το σκοτεινό πέλαγος του έρωτα, για να..
Μια γυναίκα που λατρεύτηκε. Που έκανε όλη την Ελλάδα να την ερωτευτεί. Τη στιγμή που γεννήθηκε, ένας νάρκισσος ξεπρόβαλε το κεφαλάκι του από το χώμα και τα αστέρια πήραν φωτιά. Δώρα μοναδικά της χάρισαν, τα βιολετιά της μάτια. Κι ένα υποκριτικό ταλέντο αστείρευτο.Μια ζωή στο κόκκινο η ζωή της. Κρυμμένη πίσω από λάθη και πάθη, μυστικά και ψέματα. Φόνους, υπεξαιρέσεις, απιστίες και αμαρτίες ανείπωτες. Κάθε άντρας που βρέθηκε δίπλα της την ερωτεύτηκε.Κάθε παιδί που γέννησε τη μίσησε. Μα δεν την ενδιέφερε διόλου. Τους φερόταν υποτιμητικά. Γιατί δεν είχαν ταλέντο, δεν είχαν ομορφιά, δεν ήταν διάσημοι.Θα έρθει άραγε η στιγμή που θα χαρίσει το βασίλειό της για δυο φιλιά;Ένα μυθιστόρημα που ανασαίνει τις μυρωδιές του φεγγαριού, βουτάει στο απέραντο γαλάζιο των νησιών μας, γεύεται στάλες από τη γοητεία της Ρώμης, περπατάει ξυπόλυτο στον τελευταίο κρυμμένο παράδεισο σε αυτή τη γη. Και τραγουδάει για μια αγκαλιά, χάνεται σε δυο φιλιά…Γιατί η αγάπη είναι σαν την αλφάβητο. Πρέπει να έχεις κάποιον κ..
Η Δυσδεμόνα δεν ήταν αριστοκράτισσα, δεν ήταν ράτσα, όπως θέλουν πολλού τα σκυλιά τους. Ήταν ένα ταπεινό σκυλάκι που γεννήθηκε από μια αδέσποτη μαμά κι έναν άγνωστο μπαμπά.....
Πριν από τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Σ' ένα γυμνάσιο θηλέων. Μια διευθύντρια πολύ αυστηρή, μαθήτριες τολμηρές. Κάνουν αταξίες, ζαβολιές, τσακώνονται, φιλιώνουν, ονειρεύονται ένα αύριο γεμάτο χειροκροτήματα, κι ορκίζονται πως θα είναι ενωμένες πάντα.Τα χρόνια περνούν κι αυτές προχωρούν πάντα μαζί, αγαπημένες.....
Μην αυταπατάσθε, φίλτατοι. Αυτό εδώ ΔΕΝ είναι ένα παιδικό βιβλίο κι εγώ ΔΕΝ είμαι ένας οποιοσδήποτε γάτος. Εγώ τυγχάνω πανέξυπνος, κούκλος και απίστευτα ταλαντούχος. Κάτι Χέμινγουεϊ, κάτι Σάλιντζερ, κάτι Λούις Κάρολ έκαναν όνομα γιατί εγώ δεν είχα βγει ακόμα στο λογοτεχνικό κουρμπέτι. Μου πήρε έξι ζωές και πολύ μεγάλη ταλαιπωρία για να καταφέρω να τρυπώσω πρώτα στο σπίτι και μετά στο κεφάλι ενός γραφιά ώστε να δακτυλογραφήσει τις σκέψεις μου. Τα κατάφερα όμως! Ιδού λοιπόν τα απομνημονεύματά μου (και ολίγον από τα απομνημονεύματά της, αφού οι ζωές μας διαπλέχτηκαν αγρίως). Ιδού τα ζόρια που υφίσταται οποιοδήποτε νοήμον ζώον στο σπίτι οποιουδήποτε συγγραφέα. Ιδού τα βάσανα που υφίστανται οι ευαίσθητοι και ευφυείς συνάδελφοι στο σπίτι οποιουδήποτε ανθρώπου. Ιδού το νόημα του ν' αγαπάς και να μην αγαπιέσαι αλλά να μην το βάζεις κάτω. Διότι θα με αγαπήσετε θέλετε δεν θέλετε, φίλτατοι. Θα με αγαπήσετε και θα πείτε κι ένα τραγούδι (κατά προτίμησιν το "J' attendrai" - αλλά επ' αυτού δεν θα σας..
Εγώ, η ΑνατολήΌνομα γεμάτο ζωή και φως. Μαλλιά σαν ηλιαχτίδες. Μάτια τρομαγμένα κοιτάζουν το χθες. Φόβοι σαλεύουν το μυαλό. Κουκούλι τυλιγμένο το εγώ μου, κρύβεται στην αποθήκη της ψυχής μου. Μοίρα μέσα από θάνατο και γέννα. Αγάπες και λάθη που εκδικούνται.Ντυμένη φλόγα και μετάξι παίρνω τη δερμάτινη βαρκούλα και ταξιδεύω ως τη Θράκη. Στο παλιό αρχοντικό περιμένουν η Ευδοκία, η Σμαρώ και η Σουλτάνα. Δύσκολο το αντάμωμα μεταξοσκώληκες ανάμεσά μας... Αργά αργά τυλίγουν στο νήμα τους ιστορίες, σκάνδαλα, μίση και προδοσίες.Αράζω τη βαρκούλα στην αγκαλιά του Ρήγα. Κάνει ζωγραφιά το ξεχασμένο μυστικό μου. Γράφω στην άμμο... "Είναι ζωές που δε φτάνουν για σένα". Δίπλα στο κύμα ρουφάω τον έρωτα στα μάτια του. Κόκκινο κρασί τα φιλιά του. Μεθύσι το πάθος του. Δένω τα χέρια μου στα δικά του και προχωρώ...Εγώ, η Ανατολή..