Μυθιστορήματα

Η ιστορία του Μιμίκου και της ΜαίρηςΑυτός της αφηγήθηκε τα της πολιτικής κατάστασης. Η κυβέρνηση του Τρικούπη έχει μεγάλη πλειοψηφία, αλλά οι οικονομικές δυσχέρειες είναι μεγάλες. Στην Πάτρα, τρείς μεγάλοι εμπορικοί οίκοι έκλεισαν, η διαφορά μεταξύ του χρυσού και του χαρτονομίσματος είναι τεράστια όλος ο κόσμος δυσφορεί κανείς δεν ξέρει τι θ' απογίνουμε η αντιπολίτευση κάνει μεγάλη φασαρία για τους δύο οικονομικούς απεσταλμένους, το Γάλλο και τον Άγγλο τους ονομάζει ελεγκτές, αλλά κανείς δεν ξέρει γιατί ήρθαν. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ήρθαν απλά για να μελετήσουν την οικονομική κατάσταση της χώρας και ότι αυτή ευχαρίστως τους δέχτηκε, έχοντας πεποίθηση ότι θα αποδειχθεί στους ξένους η οικονομική ευρωστία της πατρίδας μας. Αλλά η αντιπολίτευση δεν πείθεται, καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι θυσιάζει την αξιοπρέπεια του κράτους για να εξασφαλίσει δάνειο και γίνεται θόρυβος πολύς και σκοτίζεται το δημόσιο φρόνημα αντί να φωτίζεται! Τα έλεγε αυτά για να διασκεδάσει την ασθενή που τον άκουγε..

Ένα κυνήγι σια το "Χρυσόμαλλο Δέρας" στη μυθική χώρα που δύει ο ήλιος, εκεί που κατοικούν οι Δυτικοί, έμοιαζε όλη η ζωή του Γερασιμάκη.Μια περιπέτεια στα σπλάχνα της Γης, μένοντας για 12 χρόνια στο βασίλειο του Ποσειδώνα, 8 χρόνια σε χώρες εξωτικές, μαγεμένος από Καλυψώς και Κίρκες.Πολεμώντας τα στοιχεία της φύσης, τους μαγεμένους, ακίνητους γραφειοκράτες, να αντιστέκεται στα γυναικεία βότανα και μάγια, και ν' απολαμβάνειτη γυμνή αγάπη της θάλασσας, που ζηλόφθονα τον αιχμαλώτισε για 12 ολόκληρα χρόνια.Γυναίκα έκλεψε την αγάπη της. Στο θυμό της, τα κύματά της, χτυπούν τον άπιστο. Κι όταν έφτασε στη χώρα που θα έβρισκε το "Χρυσόμαλλο Δέρας", είχε ζήσει στον κάτω κι επάνω κόσμο μια Οδύσσεια 20 χρόνων.Στη μοναξιά της ξενιτιάς, κοίταζε στη θάλασσα την ελπίδα του γυρισμού, την ελπίδα της λευτεριάς του, μιας ελπίδας που σαν σύννεφο χανόταν και ξεθώριαζε απ' την ορμή του ποτισμένου από τη νοσταλγία αέρα...

Κάποιος που τον ξέχασε ο χρόνος παραμιλάει ακόμα τον ανεκπλήρωτο έρωτά του -υπάρχει αληθινός έρωτας που να εκπληρώθηκε ποτέ;- για μια γυναίκα. Όμορφη γυναίκα και ποιήτρια -συνδυάζονται αυτά; Το όνομά της Μαρία Πολυδούρη. Πάντα ανάμεσά τους ήταν ένας Άλλος. Κι όλα αυτά στη δεκαετία του '20 -μια δραματική εποχή. Το τότε και το τώρα. Η μετριότητα σ' όλες τις εποχές είναι αμείλικτη με ό,τι προεξέχει. «Μαρία;» Δεν πήρα απάντηση. Σηκώθηκα, πλησίασα το κρεβάτι της στις μύτες των ποδιών. Τα μάτια της κλειστά. Είχε κουλουριαστεί κάτω από τα σκεπάσματα μ' εκείνη την ευλυγισία που πετυχαίνουν κάποιες γυναίκες και όλες οι γάτες. Έσκυψα από πάνω της. Κράτησα την αναπνοή μου, για ν' ακούσω τη δική της. Τα πλευρά της κινούνταν ελαφρά και ρυθμικά. Κοιμόταν; Δεν κοιμόταν; Τράβηξα απαλά το σεντόνι και τη σκέπασα ώς τους ώμους. Γύρισα στο κρεβάτι μου, ξανά στις μύτες...

Το μυθιστόρημα "Γαλαρία Νο 7" του Κώστα Κοτζιά κυκλοφορεί σε νέα έκδοση ξαναπλασμένη. Η επανέκδοση του βιβλίου, δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, ήταν καιρός να γίνει. Αλλά και η μετάπλασή του βγαίνει από τα ίδια τα πράγματα και δικαιολογημένη και σκόπιμη.Το βιβλίο είναι για το δημιουργό του ό, τι και το παιδί για το γονιό, που όσο ζει τον κρατάει ακοίμητον η έγνοιά του. Πόσες διεργασίες του νου, αλλά και πόση διδαχή, πόσες εμπειρίες, νέα βιώματα δεν προσφέρουν δεκαπέντε χρόνια ζωής σ' ένα συγγραφέα, ώστε να τον οδηγήσουν στην απόφαση, μπροστά σε μια νέα έκδοση του έργου του, να καταπιαστεί με τη μετάπλασή του. Κι έπειτα, πρέπει εκ προοιμίου να το πούμε, η "Γαλαρία" του Κοτζιά είναι ένα έργο με μια ξεχωριστή θέση στα σύγχρονα γράμματά μας, έργο που αξίζει όλη την έγνοια του δημιουργού του...

Η Μαριάννα έλυσε τη ζώνη ασφαλείας και σηκώθηκα απότομα από τη θέση της. Στα χέρια της έπαιζε νευρικά ένα κόκκινο ψαθάκι."Λέω να πάω, τι λες; Να πάω;" είπε στον Μάνθο τον άντρα της, που καθόταν -στα καρφιά- στο διπλανό κάθισμα.Αυτός αντέδρασε πριν καν ακούσει ολόκληρη την ερώτηση με μια εύγλωττη αγανακτισμένη γκριμάτσα. Για το όνομα του Θεού! Ήταν η τέταρτη φορά που τον ρωτούσε την ίδια ακριβώς βλακεία με την ίδια ακριβώς φράση!"Μιλάω τώρα", της σφύριξε με το ύφος του πατέρα που προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα μπροστά στον κόσμο και να μην πλακώσει στις σφαλιάρες τον ανυπόφορο βλαστό...

1794, στην παροικία των Γραικών στη Στεφανόπολη, στα μακρινά Καρπάθια. Ένας άρχοντας, έμπορος Γραικός και χήρος, στην κορυφή της δημιουργικότητάς του, τα έχει όλα. Όνομα τρανταχτό, ευτυχισμένη οικογένεια, αξιοζήλευτη περιουσία. Στον απόηχο της Γαλλικής Επανάστασης, δίχως να φταίει η ίδια, θα του ανατραπούνε όλα. Τα δυο παιδιά του θα τον εγκαταλείψουνε, καθένα με το δικό του τρόπο. Η θυγατέρα για την Κέρκυρα, ο γιος για το Παρίσι. Τα οικονομικά του θα χαθούν από τη μια στιγμή στην άλλη. Το όνομα και η τιμή του θα απειληθούν πρώτη φορά στη συνετή και βέβαιη πορεία της ζωής του. Όμως, μια χήρα γοητευτική τον έχει βάλει προ πολλού στο μάτι. Τα πράγματα μπερδεύονται. Δρόμοι ζωής, ιδανικά, περιουσίες, επιθυμίες και αποφάσεις, ένα πρωτόγνωρο κουβάρι. Με τη δύναμη του νου, τη γλώσσα της καρδιάς κι ένα μειδίαμα των ηρώων, οι ζωές τους ισορροπούν αλλού κι αλλιώς, σαν να 'χει αλλάξει ο κόσμος όλος...

Σε αυτές τις ιδιόρρυθμες συναντάμε το μικρό Αριστείδη που έρχεται στην Ελλάδα από την Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του '60 με την οικογένειά του. Μόλις εννιά ετών, φοβάται ότι αν δεν θυμηθεί τον πληθυντικό κάποιου ρήματος ή αν βάλει θηλυκή αντωνυμία για αρσενικό ουσιαστικό, το πολιτικό μέλλον του πατέρα του και η οικογενειακή του τιμή θα γελοιοποιηθούν. Η ανάγκη του να σταματήσει το χρόνο μέσα από τα παιδικά του μάτια, θέλοντας να κρατήσει τον έλεγχο ανασυναρμολογώντας τα γεγονότα, τον οδηγεί σε μια διαδρομή εξωφρενικής αυτο-εφεύρεσης, που τον ελευθερώνει στη δίνη ενός κόσμου γεμάτου καινούργια ενδεχόμενα...

Ένας ορκισμένος εργένης βρίσκεται παντρεμένος με μια τριαντάρα φεμινίστρια. Εκείνη συλλαμβάνει παιδί κι εκείνος χάνει τον ύπνο του. Ο ήρωας δοκιμάζει κάθε είδους θεραπεία για τις αϋπνίες του, όμως χωρίς αποτέλεσμα. Ένα βράδυ συναντάει τον Διάβολο. Ο τελευταίος υπόσχεται να τον βοηθήσει στο πρόβλημά του, μόνο που θέλει κάποιο αντάλλαγμα. Όχι, δεν ζητά την ψυχή του πρώην εργένη, απλώς να φροντίσει έτσι ώστε η Σάρα...Το συμβόλαιο συνάπτεται.Μένει να εκτελεστεί.....