Μυθιστορήματα

Ο Κώστας Ταχτσής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του καταγόταν από την Ανατολική Ρωμυλία. Σε ηλικία επτά ετών μετά από χωρισμό των γονιών του έφυγε για την Αθήνα με τη γιαγιά του. Στην Αθήνα πέρασε τα μαθητικά και εφηβικά του χρόνια και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου φοίτησε για δυο χρόνια. Είχε προηγηθεί μια αίτησή του στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων χωρίς επιτυχία λόγω ασθένειάς του και αδυναμίας να παραστεί στις εξετάσεις. Το 1947 κατατάχτηκε στο στρατό και έφτασε ως το βαθμό του ανθυπολοχαγού. Στη συνέχεια εργάστηκε ως γραμματέας του αμερικανού επόπτη στο υδροηλεκτρικό έργο του Λούρου. Το 1951 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Ποιήματα". Ακολούθησαν τέσσερις ακόμη συλλογές ως το 1956, από τις οποίες τον έκαναν γνωστό η "Συμφωνία του 'Μπραζίλιαν'" (1954) και το "Καφενείο 'Το Βυζάντιο'" (1956). Την ίδια περίοδο συνδέθηκε φιλικά με τους Οδυσσέα Ελύτη, Νίκο Γκάτσο, Αντρέα Εμπειρίκο. Το 1954 έφυγε για την Αγγλία, όπου έμεινε ως το καλοκαίρι του επ..

Τρεις γυναίκες αφηγούνται ένα παλιό, μα όχι ξεχασμένο τραύμα. Μια ιστορία εγκατάλειψης και αφοσίωσης, προδοσίας και επούλωσης.Η Μαρίνα εγκαταλείπει τις κόρες της, Ελισάβετ και Ειρήνη, σε τρυφερή ηλικία. Τα κορίτσια καταλήγουν να μεγαλώσουν με τη γιαγιά και τον παππού, αντιμετωπίζοντας τα προβλήματά τους με όποιο τρόπο μπορούν. Μία απόπειρα της Μαρίνας - ύστερα από πολλά χρόνια και αφού έχει καταξιωθεί επαγγελματικά - να επανασυνδεθεί με τις κόρες της φέρνει σταδιακά στην επιφάνεια ολόκληρη την ιστορία.Ένα συγκινητικό, βαθιά ανθρώπινο μυθιστόρημα, όπου η πλοκή κομματιάζεται και χτίζεται μέσα από τις μνήμες της κάθε πρωταγωνίστριας, για να προκύψει τελικά ότι τα πάντα στη ζωή μας είναι θέμα οπτικής γωνίας...

Η Θέτη Χορτιάτη γεννήθηκε το 1929 στη Θεσσαλονίκη όπου κατοικεί μόνιμα. Έχει εκδόσει 18 βιβλία, 3 ποιητικά για μεγάλους, ένα μυθιστόρημα για μεγάλους και 14 βιβλία για παιδιά, απ' αυτά τα 6 έχουν βραβευτεί, 3 από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και 3 από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, και τελευταία (1997) τιμήθηκε από τον Κ.Ε.Π.Β. με το "Βραβείο της Πηνελόπη Δέλτα" για την προσφορά του έργου της. Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών, του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού "Διαδρομές". Ποιήματά της έχουν περιληφθεί σε αναγνωστικά του Δημοτικού. Αρκετές δεκάδες άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στον ημερίσιο και περιοδικό τύπο. Έργα της έχουν περιληφθεί σε ανθολογίες, έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και έχουν παιχτεί από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Θεατρικά της έργα έχουν ανεβαστεί πολλές φορές από σχολεία και πολιτιστικούς συλλ..

«Μια ζωή για ένα χαμόγελο μιας στιγμής. . ., συλλογιζόταν ταυτόχρονα με το σεβάσμιο και καλαίσθητο παγκάκι εκείνη την ώρα ο Φαίδων. Ήταν όμως η ώρα που η ολονύχτια ονειροπόλησή του τον άφησε· και ο Φαίδων επανήλθε στη σκληρή πραγματικότητα. Είχε όμως προλάβει το δειλό χαμόγελο να πετάξει λίγο επιτέλους, να ξεφύγει από τη φυλακή του. Και ήταν το χαμόγελο της παιδείας, ήταν το χαμόγελο της ελπίδας, η οποία σεργιάνιζε μαζί με τη νέα ανατρεπτική κατάσταση - όπως και παλιότερα, δύο δεκαετίες πριν -, πάλι αγκαλιά με τα οράματα των νέων ανθρώπων. Και τον γέμισε εμπιστοσύνη αυτή η νέα γενιά εκείνη τη νύχτα της φθινοπωρινής Τετάρτης του 2025, κάπου εκεί, και αγαλλίασε. Το καλόκαρδο χαμόγελο της αισιοδοξίας ήταν που μίλησε τελευταίο». ..

«Σε έναν κόσμο όπου από την αρχή του χρόνου είχε επικρατήσει ο κακός σπόρος του Κάιν, εμφανίζονταν κατά καιρούς αιθέρια πλάσματα από την αγέννητη γενιά του Αβελ, που ήταν γραφτό τους να χάνονται νωρίς, φαντάσματα της ιστορίας που δεν πατούσαν στη γη, αλλά γλιστρούσαν χωρίς τριβή πάνω σε ένα λεπτό στρώμα αέρα, πριν σβήσουν βιαστικά και τελείως αθόρυβα, σαν ουράνιο τόξο καλοκαιρινής μπόρας.»Τον Ιούνιο του 1961 οι μαθητές της όγδοης τάξης του γυμνασίου Καλαμαριάς χωρίζουν, για να ακολουθήσουν τα μονοπάτια της ζωής. Σαράντα δύο χρόνια μετά, εξηντάρηδες πια, θα συναντηθούν ξανά, για να κάνουν μια αναδρομή στα περασμένα και μια νέα αρχή.Το μυθιστόρημα αυτό είναι τόσο πραγματικό όσο η ζωή του κάθε ανθρώπου. Περιέχει την ευγνωμοσύνη για τα θαυμαστά αλλά και την οργή για τα παράλογα του κόσμου. Το καλό και το κακό, ο Άβελ και ο Κάιν, παλεύουν σχεδόν σε κάθε σελίδα του βιβλίου. Το Χαμόγελο του Αβελ έρχεται να δηλώσει ότι, σε πείσμα της απώλειας και του θανάτου των πάντων, αξίζει να ζει κανείς...

(Απ' το ημερολόγιο των σκοτεινών ημερών.)Το «Τριήμερο στα κάγκελα» γράφτηκε 14 με 17 Νοεμβρίου 1973. Κείμενο και γεγονότα είναι αξεχώριστα. Το «Τριήμερο στα κάγκελα» σταματά ουσιαστικά στη λέξη «Φονιάδες!» της τρίτης μέρας. Ό,τι ακολουθεί εντάσσεται σ’ ένα χρόνο που ξεφεύγει από κάθε περιγραφή. Ο χρόνος μηδενίζεται Η ανυπαρξία θριαμβεύει. Το «Τριήμερο στα κάγκελα» είναι και μια σπουδή πάνω στη γλώσσα. Η γλώσσα σαν αντανάκλαση της πραγματικότητας. Η σταδιακή μεταμόρφωση της πραγματικότητας κι η αντίστοιχη ποιοτική μεταβολή της γλώσσας. Για να υπάρξει η ελευθερία, πρέπει να προϋπάρξει η γλώσσα. Για να διασωθεί η γλώσσα, πρέπει να προηγηθεί η θυσία. Ελευθερία και γλώσσα ειν' ό,τι προσπαθεί να περισωθεί στο Τριήμερο στα Κάγκελα...

Το ωραιότερο και αισθηματικότερο έργο. Η τραγωδία και η κωμωδία ανακατεμένες και συγχωνευμένες στην "υπόθεση των φοιτητών". Ο τόπος, η εποχή, τα πρόσωπα, η ηλικία τους, η θέση τους, η ψυχοσύστασή τους, οι μεταξύ τους σχέσεις, η ιστορία τους, στην πιο δυναμική πλοκή. Ένα δυνατό αίσθημα, μια μεγάλη αγάπη του Τάσου και της Φανίτσας, που άρχισε με κλάματα, με βάσανα, με πόνους, με ό,τι έπρεπε για να εξαγορασθεί μια ευτυχία... και να βαστάξει για πάντα!.....

Η άφιξη μιας νεαρής Ελληνοεβραίας δασκάλας σε ορεινό χωριό της Κρήτης, το έτος 2000, όσο και το πασχαλινό έθιμο της καύσης του Ιούδα, δίνουν αφορμή για μια τομή στο «άβατον» των σύγχρονων ορεινών κοινωνιών της νήσου, αλλά και για το ξεδίπλωμα μιας παλιάς κρητικής παράδοσης, που αποδίδει στο πρόσωπο του βιβλικού Ιούδα τη μοίρα του μυθικού Οιδίποδα. Νόμος και παρανομία, έρωτες και τελετουργίες, φονικά και αποσιωπήσεις, ρηξικέλευθες αλλά και απαρχαιωμένες αντιλήψεις, συνθέτουν ένα σκηνικό γεμάτο συγκρούσεις και αντιφάσεις, μέσα στο οποίο η νεαρή γυναίκα αναζητεί τις ρίζες της ταραγμένης οικογενειακής της ιστορίας. Παράλληλα, ο περί τον Ιούδα και τον Οιδίποδα μύθος, ένας μύθος για το απόλυτο κακό, βαδίζει πάνω στα σκοτεινά δικά του μονοπάτια: ξεκινά από τα βάθη του χρόνου και φθάνει ως τις μέρες μας, για να υπηρετήσει αλλά και να ερμηνεύσει τις άκαμπτες δομές των ορεινών κλειστών κοινωνιών.Ένα «διπλό» βιβλίο, που αποκαλύπτει ότι μύθος και σύγχρονη ζωή συμπλέκονται σε ενιαίο σώμα, όπως άλλω..

Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930, από γονείς καπνεργάτες, και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, καπνεργάτες από τη Θάσο και παράνομους κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά. Αυτή την περίοδο, η οικογένειά του καταφεύγει στη Θεσσαλονίκη, και ο Χ. Μ. δουλεύει μικροπωλητής, με κασελάκι στο λιμάνι το σχολείο το σταμάτησε στη δεύτερη τάξη του δημοτικού. (...)..

Tη ζωή μας την κυβερνάει ο φόβος. Για να τον ξορκίσουμε λέμε ψέματα. Zωτικά ψέματα. Στον εαυτό μας κυρίως και μετά σ' αυτούς που αγαπάμε. Για να εξακολουθούν να μας αγαπούν κυρίως. H Mελίνα πιστεύει πως είναι ακόμα ελεύθερη κι αθώα όπως εκείνο το καλοκαίρι στο Άμστερνταμ. O άντρας της είναι περήφανος για την αντισυμβατική σχέση που έχτισαν. O εραστής της ελπίζει ότι δεν είναι αναλώσιμος. O αδερφός της διακηρύσσει ότι η μόνη γυναίκα που χρειάζεται είναι η Mαρία Kάλλας. H μάνα της πιστεύει ότι δε γέρασε. H μπέιμπι σίτερ της δηλώνει επιτυχημένη σεναριογράφος στο Παρίσι. O Γιάννης ελπίζει πως δε θα συναντάει πια τους εραστές του στα σκοτεινά σινεμά και θα βγάλει επιτέλους τη ζωή του στον ήλιο. H αδερφή του είναι σίγουρη πως δε χρειάζεται πατέρα για το παιδί που αποφάσισε να κάνει. Όλοι λένε ψέματα. Όλοι τρέμουν τη μέρα που τα ψέματά τους θα σκάσουν σαν καρπούζια τον Aύγουστο και η αλήθεια θα δείξει τα δόντια της.Έγραψα ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα για τα ζωτικά ψεύδη εμπνευσμένο από αληθινού..