Μυθιστορήματα

Όλα θα πρέπει ν' άρχισαν στα 1907. Ένα χειμωνιάτικο απομεσήμερο του Δεκέμβρη, την ώρα που χωροφύλακες οδηγούσαν εφ' όπλου λόγχη στον ανακριτή έναν νεαρό ταραξία της Νομικής, με σγουρά μαλλιά και φλοτάν γραβάτα, που λεγόταν Γεώργιος Παπανδρέου. «Τον έσπρωχναν θυμωμένοι να κατέβει τα σκαλοπάτια του Πανεπιστημίου» θυμόταν η Σοφία, που θα γινόταν αργότερα γυναίκα του. Αυτός και ο συμφοιτητές είχαν αναστατώσει για κάμποσες μέρες την Αθήνα, κάνοντας τον πρωθυπουργό Θεοτόκη να χάσει τον ύπνο του. Εκείνη την ώρα η Σοφία, φοιτήτρια της Φιλολογίας, στεκόταν πλάι στο άγαλμα του Ρήγα Φεραίου, με μωβ φόρεμα και μωβ ομπρελίνο («Μου φάνηκες σαν μια πορσελάνινη κούκλα», θα της έγραφε για εκείνη την ώρα, 3 χρόνια αργότερα) και κοίταζε με ορθάνοιχτα μάτια τον κομψό δανδή που σπρωχνόταν άγρια απ' τους χωροφύλακες. Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν. Είχαν συναντηθεί κι άλλες φορές, στους διαδρόμους του Πανεπιστημίου. Αυτή όμως θα πρέπει να 'ταν διαφορετική απ' τις άλλες. Ήταν Πέμπτη, 6 του Δεκέμβρη. Το 1907 ή..

• Ιστορική εισαγωγή για τον τόπο• Το συγγραφικό έργο• Η αναζήτηση της αλήθειας• Ο καμβάς• Μερικά ασήμαντα περιστατικά• Το ρόπτρο• Ύπαιθρος χώρα• Ο τόπος• Περιπλάνηση• Ανατολή• Βικτόρια• Λευκές εμπειρίες• Ειρηνικά χρόνια• Η δολοφονία• Ιδιαίτερες σχέσεις• Ελένη• Επικίνδυνα παιχνίδια• Στις αρχές του αιώνα• Η δεκαετία• Ελλέβορος• Αλληλογραφία• Επίλογος• Απόκρυφον..

Λαμπερές νύχτες. Εκτυφλωτικά φώτα, υπέροχοι άνθρωποι. Κάθε λεπτομέρεια προσεγμένη, μια εικόνα τέλεια. Επιβλητικές παρουσίες, μικροί θεοί της νύχτας. Τέλεια μουσική, πλάσματα αέρινα. Γυναίκες που κόβουν την ανάσα, που δε θα τις άγγιζες ούτε στα όνειρά σου. Ένας κόσμος φτιαγμένος από όνειρα. Ο κόσμος των clubs, των clubbers και των ανθρώπων που κρατάνε την εξουσία της νύχτας στα χέρια τους.Ένας από τους ανθρώπους που έχουν διαμορφώσει τάσεις στα ελληνικά clubs την περασμένη δεκαετία μας προσφέρει τη ματιά της κλειδαρότρυπας. Ο κώδικάς της σιωπής σπάει και ένας insider αποκαλύπτει όλα όσα δε γνωρίζουμε για τον γοητευτικό αλλά και αινιγματικό κόσμο της νύχτας.Συμφωνίες και άνθρωποι που ακροβατούν ανάμεσα στην επιτυχία και το θάνατο. Ναρκωτικά, εκμετάλλευση, ερασιτεχνική πορνεία. Εξουσία, διαφθορά και σχέσεις σε ελεύθερη πτώση, σε έναν κόσμο που μοιάζει με ζούγκλα. Οι Υποχθόνιοι του Κέρουακ στη σύγχρονη νυχτερινή Αθήνα.Φωτεινές νύχτες. Σκοτεινές αλήθειες...

Το Μανχάτταν είναι όπως στις ταινίες και στα μυθιστορήματα: οικείο και ταυτόχρονα διαφορετικό σε σπίτια, φύλα, ρόλους... Έχεις την αίσθηση ότι εδώ κάτι μπορεί να γίνει και με την περίπτωσή σου. Μαθαίνεις να μιλάς κατευθείαν, χωρίς τις μακροσκελείς εισαγωγές και τις απολογητικές αγιοποιήσεις της Ευρώπης. Μπορείς να είσαι και παιδιάστικος, και γελοίος, και σοβαρός, και πολύ έξυπνος. Εδώ όλα φαίνεται να επιτρέπονται εκτός από τη βλακεία, την έλλειψη στυλ ή το να κάνεις κάτι με μισή καρδιά, όπως διάβασα κάπου... Εδώ επιβιώνεις χωρίς να το κάνεις θέμα. Οι ιδιαιτερότητές σου δεν διαφέρουν και πολύ από των άλλων. Των χιλιάδων άλλων. Αποκτάς το δικαίωμα στην αδιαφορία επιτέλους. Κι αυτή η ανωνυμία τόσο ερωτική, να παίζεις όποιο ρόλο επιθυμείς, όπως στις μεταμορφώσεις της ελληνικής μυθολογίας... Τι δώρο να είσαι εντελώς άγνωστος. Ή για να γίνω κατανοητός, a complete unknown.....

Ποιες είναι οι σωσίες της Αθηνάς Ωνάση;Τι είπε η Νάνα Μούσχουρη όταν συνάντησε τον Σάκη Ρουβά;Ποια είναι τα παρατσούκλια των κυριών της καλής κοινωνίας;Και τέλος, τι κάνει για να διατηρεί την περιουσία της η περιβόητη πρύτανης της φιλαργυρίας;Από το φθινόπωρο του 2002 μέχρι την άνοιξη του 2007 και από τις πιο αριστοκρατικές συνοικίες της Αθήνας μέχρι τη συμπρωτεύουσα, το Παρίσι, τη Νέα Υόρκη και το Σαν Ρέμο, οι «εξομολογήσεις της λαίδης Melissa» μέσα από τις σελίδες του περιοδικού «Life & Style» αποκάλυπταν... με λύσσα και γενναίες δόσεις χιούμορ όλα τα παρα-κοινωνικά σχόλια της κοσμικής Αθήνας_ και όχι μόνο.Την πραγματική ταυτότητα των πρωταγωνιστών των σύντομων αυτών επεισοδίων γνώριζαν ελάχιστοι - ακόμη λιγότεροι όμως ήσαν αυτοί που γνώριζαν ότι πίσω από το αινιγματικό πορτρέτο της κυρίας με το κρινολίνο κρυβόταν ο δαιμόνιος δημοσιογράφος Bar-Bar, ο κατά κόσμον Κώστας Παύλου Παναγιωτόπουλος.Στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας συγκεντρώνονται 350 από τα καθημερινά κωμικά στιγμιό..

"Θα τον βρούμε, τώρα, μέσα στα τραίνα, στα χωριά και τις πολιτείες, στις συναγωγές να κηρύττει τον Λόγο του Θεού, του "κατ'εικόνα" και ομοίωσγ των απανταχού ανθρώπων, να κάμει πολιτικές προπαγάντες κι αδράχνοντας τον ουρανό σαϊτευτά, να μη μιλά, παρά να ουρλιάζει να τον ακούσουν οι πέτρες, να τον ακούσουν τα κλαριά, να τον ακούσει ο πάνω κι ο κάτω κόσμος πως η ώρα "και της των πάντων ενώσεως ήγκηκεν". Σίγουρα, θα τον εμπαίξουμε, όπου σταθεί να μιλήσει, θα μας εμπαίξει, θα του ανάψουμε φωτιά στα σκέλια του εφημερίδες, θα γελάσουμε, θα τον αγαπήσουμε.....

Άγριο βελούδο είναι το αγκάλιασμα της τρυφερότητας με τη σκληρότητα. Η συνύπαρξη του απαλού με το τραχύ του τολμηρού με το αθώο. Είναι η δίψα της ψυχής να ζήσει μέσα στο σώμα αλλά και πέρα από αυτό. Η ιεροτελεστία του εγκλήματος. Είναι ο έρωτας, η τρέλα και η εκδίκηση. Η μέθη της παραβατικότητας. Η αμαρτία ως εφαλτήριο έντονων συγκινήσεων και εξάρσεων, που συντρίβει τα όρια του κατεστημένου και του φυσικού. Τα πρόσωπα που θυσιάζουν την ύπαρξή τους για να υπάρξουν, οι αντάρτες αλλά και εραστές της καθημερινότητας. Είναι παράλογη αντιλογία που ανοίγει τις πύλες ενός κόσμου όπου τα πάντα είναι ανοιχτά και ενδεχόμενα. Στα διηγήματα της Μαρίας Κουγιουμτζή αποκαλύπτεται η ερωτική και άφθαρτη όψη της ζωής. Ένα σύμπαν άγιων και δαιμόνων, όπου οι άνθρωποι αποτινάσσουν τη δυστυχία και κινούνται υπερήφανα προς την αταξία και το χάος, αναζητώντας στην ανατροπή την πολυπόθητη λύτρωση...

Τι μπορεί να συνδέει την Αθηναΐδα-Ευδοκία, Αθηναία γεννημένη τον 5ο αιώνα μ.Χ., κόρη του φιλοσόφου Λεόντιου, που φεύγει για την Κωνσταντινούπολη και γίνεται Αυτοκράτειρα του Βυζαντίου στο πλευρό του συζύγου της Θεοδοσίου του Β', με την Ευγενία, γυναίκα της σύγχρονης εποχής, πνεύμα ανήσυχο και ελεύθερο, που αποφασίζει στα 35 της χρόνια να φύγει για σπουδές στο Παρίσι;Με κοινό παρανομαστή ένα γεγονός που προκάλεσε σύγκρουση με το οικογενειακό περιβάλλον των δύο γυναικών και στάθηκε η αφορμή για ένα νέο ξεκίνημα, ξετυλίγονται δύο τόσο διαφορετικές αλλά και ίδιες στην ουσία τους ζωές...

Γενάρης του 2002 στα Χανιά. Ένας ξένος περιπλανιέται στα παλιά. Τα κτίσματα, οι δρόμοι, οι τάφοι, τα γεγονότα. Μια γυναίκα δέχεται ένα ανώνυμο τηλεφώνημα. Ένας άλλος μοχθεί με τις εμμονές και τις εικόνες του. Το πτώμα μιας νεαρής σε ερημική παραλία. Συνθήματα στους τοίχους. Οι πολιτισμοί που συμπλέκονται, η ζωή που επιμένει. Όλα αλλάζουν, αλλά και κάτι μένει που λιμνάζει. Φιλίες, αειθαλή δέντρα, έρωτες, το αίμα. Το κρητικό πέλαγος φουρτουνιασμένο. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι μετανάστες. Ένας αυτόχειρας, ένα πηγάδι. Ο αστυνόμος που θυμάται. Αλλά το παρελθόν δεν είναι τόπος. Αθώοι και φταίχτες στις γραμμές του μύθου και της ιστορίας...

Ένα σημάδι τού ζητούσε. Πάντα ψηλά στο μηρό. Που να το βλέπει μόνο εκείνη. Που να τον έχει παρόντα, όταν θα λείπει...Έτσι συνήθιζε να ζει και να μεγαλώνει η Όλγα. Μια ζωή με τον βουβό πατέρα, με το μυστικό της νεκρής μητέρας, με τον απόντα εραστή. Μια ζωή με τα βιβλία, μια ζωή με Χάρτινη Ζωή. Έκανε χρόνια να περάσει τη δική της Ζώνη των Επιθυμιών. Όμως, ο περαματάρης Στάλκερ υπήρχε. Έτσι η Όλγα, μισό γατί, μισό αρνί επιστρέφει στο σταυροδρόμι του Φoνιά, στο σπίτι του Καθηγητή. Αιώνια Επιστροφή θα το πει.Το απόλυτο, αλλόκοτο, ολέθριο πρόσωπο της Τρομοκρατίας στον Έρωτα, στη Λογοτεχνία, στην Πολιτική. Ο Στάλκερ που γίνεται ολοκαύτωμα και ο Καθηγητής, μπροστά στη Θυσία βουβός. Η ιστορία της Όλγας, του Ορέστη που όλο χάνεται και επιστρέφει, της Μαρίλης, του άλλου μισού της, και του Καθηγητή. Η ζωή που δεν ήταν παρά μια προσδοκία, μια αναμονή ετούτης ακριβώς της στιγμής. Το ατελεύτητο της προσδοκίας και μιας σχέσης.Μια ιστορία μέσα στην Ιστορία, και οι παράλληλοι κόσμοι της τέχνης και της ζ..

Η Έλενα, μια νέα γυναίκα, λόγω πρωτοφανούς κακοκαιρίας, βρίσκεται εγκλωβισμένη μαζί με εκατοντάδες άλλους ανθρώπους σ’ ένα αεροδρόμιο. Οι πτήσεις έχουν σταματήσει και τα αεροπλάνα είναι ακινητοποιημένα. Η κακοκαιρία επιδεινώνεται συνεχώς…Λέω να σου γράψω ένα γράμμα… να το γεμίσω με άλικες σκέψεις… με άλικες λέξεις… σκέφτεται η Έλενα.Τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω της, τα λόγια που ακούγονται αποσπούν κάθε τόσο την προσοχή της… Και οι μνήμες που αφυπνίζονται οδηγούν στις στιγμές που έζησε με τον Αλέξη.Πού βρίσκεται το αεροδρόμιο; Ποιος είναι ο Αλέξης; Και τι συμβολίζουν τα άλικα βήματα στα οποία εκείνος την καθοδηγεί να πατήσει;Στις ράγες του τρένου καιροφυλακτεί η λύτρωση και σ’ ένα νοσοκομείο ξημερώνει η αλήθεια…Όταν η Έλενα αρχίζει να θυμάται, θα ξαναβρεί την υπερηφάνεια και την αυτοπεποίθησή της;Στο μηδέν του χρόνου, ρουά ματ του έρωτα στη ζωή…..

Η ιστορία ενός ανθρώπου που πέρασε στην παρανομία για ένα έγκλημα πάθους, ή πως ένας άνθρωπος μετατρέπεται σε θρύλο. Και πως αυτός ο θρύλος επιζεί, αυθεντικός ή παραλλαγμένος, μέσα στο χρόνο. Μια μυθοπλασία εμπνευσμένη από την ιστορική μνήμη και τη λαϊκή αφήγηση. Ένα μυθιστόρημα-έκπληξη, που ξεφεύγει από τα γνωστά σχήματα της σύγχρονης εκδοτικής παραγωγής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)..

«Απόψε θα σου ορκιστώ πως σ' αγαπάω» τραγουδούσαν ο Πάνος και η Άννα στα τέλη της δεκαετίας του '80. «Ταξίδευαν», ερωτεύονταν, γεύονταν μαζί τη ζωή και ξανάφτιαχναν τα όνειρά τους. Ένα ζευγάρι των sixties που, όπως όλοι οι συνομήλικοί τους, είδαν τα τείχη της Ιερουσαλήμ να γκρεμίζονται μπροστά τους και τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας να ξεραίνονται, αλλά αυτοί... εκεί. Μαζί. Παρέα με τα θερινά σινεμά και τα παγωτά ξυλάκι, με τους ήχους των Μπιτλς και τον Φόρμιγξ, με τον Μπομπ Ντίλαν και το Νέο Κύμα αργότερα, με τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση, τον 9.84 και την ελεύθερη ραδιοφωνία, έζησαν τον πολύπαθο ερωτά τους. ...Με ένα κοφτερό ψαλίδι...

Η ιστορία του Μιμίκου και της ΜαίρηςΑυτός της αφηγήθηκε τα της πολιτικής κατάστασης. Η κυβέρνηση του Τρικούπη έχει μεγάλη πλειοψηφία, αλλά οι οικονομικές δυσχέρειες είναι μεγάλες. Στην Πάτρα, τρείς μεγάλοι εμπορικοί οίκοι έκλεισαν, η διαφορά μεταξύ του χρυσού και του χαρτονομίσματος είναι τεράστια όλος ο κόσμος δυσφορεί κανείς δεν ξέρει τι θ' απογίνουμε η αντιπολίτευση κάνει μεγάλη φασαρία για τους δύο οικονομικούς απεσταλμένους, το Γάλλο και τον Άγγλο τους ονομάζει ελεγκτές, αλλά κανείς δεν ξέρει γιατί ήρθαν. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ήρθαν απλά για να μελετήσουν την οικονομική κατάσταση της χώρας και ότι αυτή ευχαρίστως τους δέχτηκε, έχοντας πεποίθηση ότι θα αποδειχθεί στους ξένους η οικονομική ευρωστία της πατρίδας μας. Αλλά η αντιπολίτευση δεν πείθεται, καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι θυσιάζει την αξιοπρέπεια του κράτους για να εξασφαλίσει δάνειο και γίνεται θόρυβος πολύς και σκοτίζεται το δημόσιο φρόνημα αντί να φωτίζεται! Τα έλεγε αυτά για να διασκεδάσει την ασθενή που τον άκουγε..

Ένα κυνήγι σια το "Χρυσόμαλλο Δέρας" στη μυθική χώρα που δύει ο ήλιος, εκεί που κατοικούν οι Δυτικοί, έμοιαζε όλη η ζωή του Γερασιμάκη.Μια περιπέτεια στα σπλάχνα της Γης, μένοντας για 12 χρόνια στο βασίλειο του Ποσειδώνα, 8 χρόνια σε χώρες εξωτικές, μαγεμένος από Καλυψώς και Κίρκες.Πολεμώντας τα στοιχεία της φύσης, τους μαγεμένους, ακίνητους γραφειοκράτες, να αντιστέκεται στα γυναικεία βότανα και μάγια, και ν' απολαμβάνειτη γυμνή αγάπη της θάλασσας, που ζηλόφθονα τον αιχμαλώτισε για 12 ολόκληρα χρόνια.Γυναίκα έκλεψε την αγάπη της. Στο θυμό της, τα κύματά της, χτυπούν τον άπιστο. Κι όταν έφτασε στη χώρα που θα έβρισκε το "Χρυσόμαλλο Δέρας", είχε ζήσει στον κάτω κι επάνω κόσμο μια Οδύσσεια 20 χρόνων.Στη μοναξιά της ξενιτιάς, κοίταζε στη θάλασσα την ελπίδα του γυρισμού, την ελπίδα της λευτεριάς του, μιας ελπίδας που σαν σύννεφο χανόταν και ξεθώριαζε απ' την ορμή του ποτισμένου από τη νοσταλγία αέρα...

Κάποιος που τον ξέχασε ο χρόνος παραμιλάει ακόμα τον ανεκπλήρωτο έρωτά του -υπάρχει αληθινός έρωτας που να εκπληρώθηκε ποτέ;- για μια γυναίκα. Όμορφη γυναίκα και ποιήτρια -συνδυάζονται αυτά; Το όνομά της Μαρία Πολυδούρη. Πάντα ανάμεσά τους ήταν ένας Άλλος. Κι όλα αυτά στη δεκαετία του '20 -μια δραματική εποχή. Το τότε και το τώρα. Η μετριότητα σ' όλες τις εποχές είναι αμείλικτη με ό,τι προεξέχει. «Μαρία;» Δεν πήρα απάντηση. Σηκώθηκα, πλησίασα το κρεβάτι της στις μύτες των ποδιών. Τα μάτια της κλειστά. Είχε κουλουριαστεί κάτω από τα σκεπάσματα μ' εκείνη την ευλυγισία που πετυχαίνουν κάποιες γυναίκες και όλες οι γάτες. Έσκυψα από πάνω της. Κράτησα την αναπνοή μου, για ν' ακούσω τη δική της. Τα πλευρά της κινούνταν ελαφρά και ρυθμικά. Κοιμόταν; Δεν κοιμόταν; Τράβηξα απαλά το σεντόνι και τη σκέπασα ώς τους ώμους. Γύρισα στο κρεβάτι μου, ξανά στις μύτες...

Το μυθιστόρημα "Γαλαρία Νο 7" του Κώστα Κοτζιά κυκλοφορεί σε νέα έκδοση ξαναπλασμένη. Η επανέκδοση του βιβλίου, δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, ήταν καιρός να γίνει. Αλλά και η μετάπλασή του βγαίνει από τα ίδια τα πράγματα και δικαιολογημένη και σκόπιμη.Το βιβλίο είναι για το δημιουργό του ό, τι και το παιδί για το γονιό, που όσο ζει τον κρατάει ακοίμητον η έγνοιά του. Πόσες διεργασίες του νου, αλλά και πόση διδαχή, πόσες εμπειρίες, νέα βιώματα δεν προσφέρουν δεκαπέντε χρόνια ζωής σ' ένα συγγραφέα, ώστε να τον οδηγήσουν στην απόφαση, μπροστά σε μια νέα έκδοση του έργου του, να καταπιαστεί με τη μετάπλασή του. Κι έπειτα, πρέπει εκ προοιμίου να το πούμε, η "Γαλαρία" του Κοτζιά είναι ένα έργο με μια ξεχωριστή θέση στα σύγχρονα γράμματά μας, έργο που αξίζει όλη την έγνοια του δημιουργού του...

Η Μαριάννα έλυσε τη ζώνη ασφαλείας και σηκώθηκα απότομα από τη θέση της. Στα χέρια της έπαιζε νευρικά ένα κόκκινο ψαθάκι."Λέω να πάω, τι λες; Να πάω;" είπε στον Μάνθο τον άντρα της, που καθόταν -στα καρφιά- στο διπλανό κάθισμα.Αυτός αντέδρασε πριν καν ακούσει ολόκληρη την ερώτηση με μια εύγλωττη αγανακτισμένη γκριμάτσα. Για το όνομα του Θεού! Ήταν η τέταρτη φορά που τον ρωτούσε την ίδια ακριβώς βλακεία με την ίδια ακριβώς φράση!"Μιλάω τώρα", της σφύριξε με το ύφος του πατέρα που προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα μπροστά στον κόσμο και να μην πλακώσει στις σφαλιάρες τον ανυπόφορο βλαστό...

Σε αυτές τις ιδιόρρυθμες συναντάμε το μικρό Αριστείδη που έρχεται στην Ελλάδα από την Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του '60 με την οικογένειά του. Μόλις εννιά ετών, φοβάται ότι αν δεν θυμηθεί τον πληθυντικό κάποιου ρήματος ή αν βάλει θηλυκή αντωνυμία για αρσενικό ουσιαστικό, το πολιτικό μέλλον του πατέρα του και η οικογενειακή του τιμή θα γελοιοποιηθούν. Η ανάγκη του να σταματήσει το χρόνο μέσα από τα παιδικά του μάτια, θέλοντας να κρατήσει τον έλεγχο ανασυναρμολογώντας τα γεγονότα, τον οδηγεί σε μια διαδρομή εξωφρενικής αυτο-εφεύρεσης, που τον ελευθερώνει στη δίνη ενός κόσμου γεμάτου καινούργια ενδεχόμενα...