Θρησκεία

Στο ερώτημα του Χριστού “τίνα με λέγετε είναι;” (Ματθ. Ις’ 15), ο μεν απόστολος Πέτρος έδωσε αμέσως και αυθορμήτως την απάντηση: “Συ ει ο Χριστός, ο υιός του Θεού του ζώντος” (στίχ. 16). Η χριστιανική Εκκλησία όμως, στο σύνολό της, για να διατυπώσει και αρθρώσει την πίστη αυτή για το πρόσωπο του Θεανθρώπου, σε θεολογικό λόγο, χρειάσθηκε τετρακόσια σχεδόν χρόνια, από τον 4ο μέχρι τον 8ο μ.Χ. αιώνα. Το βασικό και καίριο θεολογικό θέμα, το οποίο απασχόλησε τις δύο μεγάλες Θεολογικές Σχολές της Αλεξάνδρειας και της Αντιόχειας, τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς και τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας, τους Πατριάρχες μέχρι και τον τελευταίο μοναχό και ερημίτη, τους Αυτοκράτορες της Χριστιανικής κοινοπολιτείας και πέντε Οικουμενικές Συνόδους που συνήλθαν κατά το μακρύ αυτό χρονικό διάστημα, ήταν η διαμόρφωση και διατύπωση του χριστολογικού δόγματος της Εκκλησίας.Αυτό σημαίνει, ότι η Ορθόδοξη Χριστολογία είναι καρπός και αποτέλεσμα μακραίωνης, πολύμοχθης και ηρωικής προσπάθειας της Εκκλησίας. Η Ο..

Saint Paul is honoured as the founder of the Church of Greece. He had particularly close ties with the Greeks of his day, learning the Greek language at a young age and having Greek education...

Η «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος» περάτωσε τις εργασίες της και παρεπέμφθη στην ζωή της Εκκλησίας και την ιστορία της, όπου και θα κριθή. Η ιστορία θα της δώση και την πραγματική της ονομασία, γιατί γνωρίζουμε ότι μερικές Σύνοδοι, ενώ χαρακτηρίσθηκαν ως Οικουμενικές, απορρίφθηκαν από άλλες μεταγενέστερες Συνόδους, καθώς επίσης άλλες Σύνοδοι, ενώ συγκλήθηκαν ως Τοπικές, απέκτησαν οικουμενικό κύρος. Αυτό οφείλεται στις αποφάσεις τις οποίες έλαβαν και στην αποδοχή τους ή μη από το πλήρωμα της Εκκλησίας.Γενικά, τις Συνόδους τις κρίνουν όσοι έχουν φωτισμένο νου και θεοπτική εμπειρία, επειδή αυτοί αποτελούν την εγρηγορούσα συνείδηση της Εκκλησίας, ως έχοντες «νουν Χριστού» (Α' Κορ. β', 16), έχουν «δογματική συνείδηση».Μπορεί μερικοί να ειρωνεύωνται τα περί καθάρσεως, φωτισμού και θεώσεως, αλλά στην πραγματικότητα αυτή είναι η βάση της ορθοδόξου ζωής, όπως αναλύει θεόπνευστα ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στο κείμενο «Περί εκκλησιαστικής Ιεραρχίας» και επισημαίνουν όλοι οι Πατέρες της Εκκλησίας.Επ..

..

..

Προσευχές των Πατέρων της Εκκλησίας μας για διάφορες περιστάσεις και καταστάσεις...

..

Τα "Αθωνικά Άνθη" αφηγούνται την ιστορίαν της ψυχής και του πνεύματος, ενός πτωχεύοντος, δια τον Κύριον Ιησούν, μοναχού της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας την ιστορίαν της δευτέρας δεκαετίας από της μονάσεώς του. Από τας σελίδας των αναπηδά η πεμπτουσία της βιώσεως ενός Αθωνίτου, ως πνευματική χαρά, ως ιδέαι, ως χαρμολύπη, ως ανησυχία, ως ελπίς εν Κυρίω, ως προσευχαί, ως ασκητικαί εμπειρίαι, ως μυστικιστικοί εφέσεις, ως μοναχική στερρότης και ως αγωνιστικαί παρορμήσεις. Τα "Αθωνικά Άνθη", αντικατοπτρίζουν ακόμη τα στοιχεία που συνθέτουν τας εμπειρίας του συγγραφέως των, το πώς είδε, πώς ανέγνωσε, πώς ήκουσε, πώς ησθάνθη, πώς εσκέφθη, πώς εβίωσεν εις μίαν εξώκοσμον Μονήν. Εκφράζουν την ειλικρίνειαν και την αγάπην του προς την Εκκλησίαν, την προσπάθειαν χειραγωγήσεως του πλησίον προς την αλήθειαν, τον αγώνα προς επιβολήν του κύρους των αγίων Πατέρων, τον θερμότατον έρωτά του προς την αδαμαντίνην Ορθοδοξίαν μας... [...] (Από την έκδοση)..

..

..

..

Δεν μπορεί κανείς να αισθάνεται άνετα παρακολουθώντας την πορεία του σημερινού ανθρώπου και δή του ορθοδόξου χριστιανού. Δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένος από την εικόνα που παρουσιάζει η εκκλησιαστική και πολιτική μας ζωή. Δεν μπορεί να ησυχάζει με το θέαμα της κοινωνικής και ηθικής συμπεριφοράς του σημερινού ανθρώπου. Δεν μπορεί να ησυχάζει καθώς βλέπει την αλλοτρίωση που έχει συντελεσθή σε όλα τα επίπεδη της εθνικοθρησκευτικής μας παραδόσεως, την παρέκκληση της πολιτισμικής μας πορείας και την απώλεια της αυτοσυνειδησίας μας ως φορέων και συνεχιστών μιας μοναδικής εθνικής και χριστιανικής ζωής.....